"Leukemie? Ik ben toch een fitgirl?!"

4 Februari is het Wereld Kankerdag. Een dag in het leven geroepen door KWF Kankerbestrijding om meer aandacht te vragen voor die Kut Kanker, zoals veel kankerpatiënten de ziekte noemen. Afgelopen jaar schreef Viora 8 blogs voor Women's Health waarin ze deelde hoe zij met haar ziekte leukemie omging. In haar eerste blog werd het onbegrip bij de diagnose pijnlijk duidelijk. Ze is toch een fitgirl?! Door deze blog nogmaals uit te lichten hopen we de aandacht voor de ziekte te vergroten.

Stel, je bent 25 jaar, superfit, traint dagelijks in de sportschool en bent altijd met gezonde voeding bezig, niets staat jou in de weg tot de diagnose acute leukemie - een agressieve vorm van bloedkanker - ineens je hele wereld overhoop haalt. Viora overkwam het. Hoe ging zij hiermee om en waar liep ze zoal tegen aan?

"Als we nu niet gaan behandelen ga je heel snel dood" dat waren de woorden die de arts tegen mij zei en die ik nog herinner als ze dag van gisteren. 'Huh gaat dit werkelijk over mij? Heeft u zich niet totaal vergist, ik heb vast gewoon iets wat wel weer vanzelf overgaat' dacht ik nog. Maar nee, de woorden van de arts bleven door mijn hoofd galmen: acute leukemie, zware chemokuren, 2,5 jaar behandeling, kaal worden, overlevingskansen, geen tijd meer voor het invriezen van eicellen…

'Maar hallo meneer? Ik sport 5x in de week? Ik volg een enorm strak en gezond schema? Dit KAN toch niet over mij gaan?' Dat ik me niet lekker voelde was een feit, maar dit, nee dat ging gewoon NIET over mij. Nou dat alles kon ik dus meteen vergeten: sporten en een strak voedingsschema werden ingeruild voor een ziekenhuisbed met enorm vies ziekenhuisvoer.
1 op de 3 Nederlanders krijgt met kanker te maken, dit zijn schrikbarend hoge aantallen en daarom wil ik jullie heel graag meegeven hoe belangrijk het is om stil te staan bij deze rotziekte en hoe het is om door dit proces heen te moeten. Kanker is letterlijk een slopende ziekte die bij de meeste mensen lichamelijk maar ook mentaal enorme schade achterlaat.

Kanker is geen kwestie van een paar behandelingen ondergaan en weer door. Ik merk in mijn omgeving dat er soms wel zo wordt gedacht, ook dat is voor mij een grote reden om bewustwording te creëren rondom kanker. Hoe help je iemand in je omgeving die hiermee te maken krijgt en wat moet je vooral niet zeggen?

View full post on Instagram

Vette pech

En daar lag ik dus, doodziek maar met enorme levenslust. Die leukemie zou mij niet klein krijgen. Meteen snapte ik dat kanker geen gevolg is van een slechte levensstijl, kanker overkomt je en het is gewoon vette pech. En elke dag wilde ik bewegen want dit was ik gewend en bang om dit kwijt te raken. Dus als ik me ook maar enigszins goed voelde ging ik wandelen door het ziekenhuis, niemand kon mij verplichten om te blijven liggen.

Sterker dan leukemie

Langzaam maar zeker begon ik - voor zover dat mogelijk is met kanker - te accepteren dat ik rust moest nemen, dat het verwerken van zo veel heftige chemo een aanslag was op mijn lijf. De touwtjes van het leven glipten uit mijn handen zonder dat ik dit wilde, ik was niet meer de baas over mijn leven.Gelijk moest ik een maand in het ziekenhuis blijven met korte tussenposen. Juist omdat ik zo superfit was voordat ik ziek was kon mijn lichaam veel hebben, dat voelde goed en gaf me het gevoel dat ik sterker was dan de leukemie.

View full post on Instagram

Geen baas over eigen lichaam

Toch namen de zware medicijnen mijn lichaam over, al mijn spieren verdwenen, overal werd ik dikker door vocht en vanaf dag 1 in het ziekenhuis herkende ik mezelf niet meer in de spiegel. Normaal heb je alles te zeggen over je eigen lichaam, eet jij meer dan je verbruikt, dan kom je aan en verbruik je meer dan je eet, dan val je af. Simpel. Nog steeds heb ik deze controle niet, maar ondanks dat ik daar soms enorm van baal weet ik dat dit weer goed gaat komen en dat er meer is dan je buitenkantje.

Toch is dat buitenkantje voor een vrouw enorm belangrijk. Letterlijk iedereen zegt ‘dat komt vanzelf wel weer hoor!’ mensen bedoelen dit heel lief maar hebben vaak niet door dat het heel onwerkelijk is om te leven in een ‘geleend’ lichaam. Dat dat in je hoofd niet voelt als ‘komt wel goed schatje’ en dat hier veel meer bij komt kijken. Ook moest ik door de chemo afscheid nemen van mijn mooie blonde haren. Hoe ik hiermee omging lees je volgende week!