Wanneer je net begint met het implementeren van gedragsveranderingen en daarmee je lifestyle verandert, zijn er een paar zaken die redelijk aannemelijk zijn. Je gaat je anders gedragen, je gaat anders eten, je gaat anders trainen.
Al deze dingen uiten zich in dingen dóén. En het doen van deze dingen, daar heb ik jullie in mijn vorige drie blogs al het één en ander over verteld. Maar wat minder aannemelijk is, het ‘laten’ van dingen. En precies dat was in dit proces mijn allergrootste uitdaging.
Je lichaam geeft allang signalen!
Want mezelf aanzetten tot beter eten, lekker trainen en intensief bezig zijn met bewustwording, dat lukte wel. Ik werd een rekenwonder wat macro’s betreft, wilde bij wijze van spreken de hele dag in de gym staan en vond het geen enkel probleem om mijn bankhangsessies in te wisselen voor lekkere wandelingetjes in de buitenlucht. Ik supersette mijn keukencardio en deed het liefst alles tegelijk.
Maar naarmate mijn vetpercentage daalde en mijn spiermassa groeide, leerde ik mijn lijf steeds beter kennen. Het gaf me opeens signalen die ik nog nooit eerder gevoeld had en wist eigenlijk niet zo goed hoe ik hier mee om moest gaan. Ik ervoer opeens hoe het was om het vaak koud te hebben, om sneller moe te zijn en de honger viel me zwaar, pun intended. Maar kwam dit alleen door de verandering van mijn lichaamssamenstelling, of was er ook iets anders aan de hand?
Je kunt de lat ook te hoog leggen
Ik kan nogal door willen tijgeren. Alles tegelijk willen doen, en dan ook nog tot in perfectie. Mij lat ligt torenhoog. En dus dreef ik mezelf tot het uiterste. Rustdagen overslaan, vroeg opstaan en de hele dag bezig blijven... als ik het zo opsom vraag ik me ook af hoe ik dat überhaupt in m’n hoofd haalde. Alleen deelde ik dat niet met mijn coach.
Want het strebertje in mij stopt niet zomaar, totdat het écht moet. En dat is precies waar mijn coach het verschil heeft gemaakt. Ik begon met haar te schakelen over de struggles die ik had tijdens mijn Personal Body Plan. Over de vermoeidheid, over het feit dat ik zwakker werd in plaats van sterker en mezelf eigenlijk steeds kleiner voelde worden. Letterlijk én figuurlijk.
Op dat moment heeft mijn coach me in laten zien dat ik eigenlijk niet zo goed voor mezelf zorgde. Dat ik best wel wat vaker stil had mogen staan bij de kleine overwinningen die ik behaalde tijdens mijn proces. En dat is iets wat ik veel eerder had moeten doen. Ik wilde zo graag volhouden, maar het was zoveel wijzer geweest als ik eerder aan had gegeven dat ik op mijn tandvlees liep. Ik was, juist door sterk te willen blijven, mijn eigen saboteur.
Die rustdagen in mijn schema... die waren er met een reden. Het beoordelen van de kwaliteit van je nachtrust... juist, ook met een reden. Aangeven hoe het met je energie gesteld is? Juist. Je snapt me wel.
De prijs van perfectie
Want het veranderen van je gedrag, je voeding en je trainingen lijken misschien op de eerste plaats te komen, maar het stukje herstel is in principe de belangrijkste determinant van je progressie. Ga maar eens trainen na een paar slechte nachten en zie je macro’s maar eens te halen als je uitgeput bent. Precies: dat gaat niet. Of half. Maar zeker niet optimaal.
Wanneer je je rust en herstel verwaarloosd, betaal je daar een prijs voor, en een flinke ook. Ik ben mezelf ontzettend tegen gekomen doordat ik te eigenwijs was, te koppig om te denken dat ik die rust niet nodig had. Ik wilde het zo goed mogelijk doen en mijn coach laten zien dat ik een echte ‘strijder’ was.. en oh boy, was I wrong.
It’s supposed to build you up, not tear you down
Wat ik me nu realiseer is, dat het allerbelangrijkste van een intensieve, fitte lifestyle, het jou als persoon versterkt. Trainen om energieker door het leven te gaan, eten om je workouts te kunnen knallen en genoeg rusten zodat je er weer tegenaan kunt. Tijdens je trainingen, maar ook in je sociale leven, tussen je studieboeken en op de werkvloer. Niet doortijgeren ten koste van de rest, maar alles zo tweaken dat je op elk vlak optimaal kunt presteren. En daarvoor moet je soms dingen laten.
Een training laten schieten wanneer je belabberd hebt geslapen bijvoorbeeld, of even een keer niet zulke perfecte macro’s halen omdat er meer in het leven is dan mooie groene balkjes in je Personal Body Plan app. Lekker chillen met vrienden en écht even tijd maken voor jezelf. Je moet het niet allemaal tegelijk willen doen. Je moet, in principe, helemaal niks.
Ik leer nog steeds
Mijn herstel pakken en rust nemen zullen altijd mijn grootste uitdaging blijven, maar gelukkig weet ik door de gedragslessen en de hulp van mijn coach steeds beter wanneer ik mezelf terug moet roepen. Ik leerde tijdens mijn Personal Body Plan dat de beste versie van mezelf niet álles op ieder vlak moet willen. Ik leerde dat de beste versie van mezelf streeft naar een doel waarbij ik me fysiek én mentaal goed voel en ik leerde dat de beste versie van mezelf geniet van een lifestyle die mijn leven lang mee gaat. Ik leerde dat de beste versie van mezelf niet de droogste, meest gespierde of slankste versie van mezelf is. Dat mijn progressie niet alleen maar meetbaar aan de buitenkant moet zijn.
Nee, ik leerde dat de beste versie van mezelf streeft naar ontwikkeling. Naar wijzer, sterker, dankbaarder en trotser zijn.
Het behalen van een fysiek resultaat en daarmee het ontwikkelen van een stabiele, fitte lifestyle, doe je niet door een eindsprintje te trekken of door capriolen uit te halen die je alleen op de korte termijn vol kunt houden. Het ontwikkelen van een stabiele, fitte lifestyle doe je door een fundering te leggen die rock solid is. Dat is precies waar Personal Body Plan voor mij het verschil heeft gemaakt: in mijn eentje was me dat niet gelukt. En mijn allerbelangrijkste les van dit proces? Dat om hulp vragen geen zwaktebod is en je samen niet alleen sterker bent, maar ook verder komt.
