“Zou je de uitdaging aan willen gaan om een dagje mee te doen aan de ramadan?” ‘Tuurlijk! Zei ik tegen de Healthy Sisters zonder even rustig na te denken. Vorige week woensdag was het zover, en dat ging niet zonder slag of stoot.
De ramadan is een speciale maand in de islamitische kalender. Een maand lang vasten moslims tussen ongeveer zonsopkomst en zonsondergang. Wat betekent dat er niet gegeten of gedronken wordt. Nee, ook geen water! En dat een hele maand lang, waar ik er maar één dag van meedeed.. Ik hoor je denken: die ene dag kun je toch wel aan? Laat ik vooropstellen dat ik ook vind dat ik mij niet zo moest aanstellen. Dus hoppa, woensdag was de grote dag!
Opstaan voor de Haan kraait
Ik dacht dat ik tot zonsopgang mocht eten en drinken, dit staat namelijk op bijna elke website. Mijn weer-app gaf aan dat zonsopgang rond 5 uur was. Ja, dat was vroeg, maar wel doable. Dan zou ik nóg iets vroeger dan normaal voor de gym staan! Maar helaas pindakaas, je mag eten en drinken tot het ochtendgebed, wat plaatsvindt om 3:15 uur s’ nachts en dus niet om 5:00 uur. Toen de zon nog lang niet opkwam en zelfs de plaatselijke haan nog aan het tukken was, zette ik de wekker om een liter water te drinken en een vegan-reep weg te werken, om me vervolgens snel weer om te draaien en verder te slapen.
Om 7:30 uur ging opnieuw de wekker. Mijn dagelijkse workout had ik uit voorzorg afgezegd zodat ik wat langer kon uitslapen. Ik werd direct wakker met een droge mond. Top! Onder de douche deed ik uit automatisme mijn mond open om zoveel mogelijk vocht te laten doordringen tot mijn lichaam. Gelukkig had ik het bijtijds door en kon ik het water nog uitspugen in plaats van opdrinken. Tandenpoetsen mag gelukkig wel, en daarom heb ik op woensdag vier keer mijn tanden gepoetst. De tandarts zal trots op mij zijn!
Niet mogen eten betekent nog meer honger
De hele ochtend moest ik aan eten denken. Ik heb zelfs een aantal glazen water ingeschonken om vervolgens te bedenken dat ik het helemaal niet mocht opdrinken. Eigenlijk best bijzonder dat ik zo vaak aan eten moest denken en een hongergevoel had, terwijl ik geregeld (bewust) mijn ontbijt oversla en nergens last van heb. Mijn drukke agenda en overvolle mailbox bracht gelukkig voldoende afleiding om in de middag steeds minder bezig te zijn met eten en drinken. Mijn lichaam voelde wel wat slapper en vooral mijn gedachten waren een stuk rustiger. Het is misschien een hele vreemde vergelijking maar ik voelde mij een beetje stoned. Ik vond alles wel prima die dag. De wereld ging net even wat langzamer en ik ook. Het lukte ook veel beter om te relativeren. De deadlines van die dag waren wat minder belangrijk, omdat ik simpelweg te weinig energie had om mij zo druk te maken. Ook de gedachtes over eten en drinken waren in de middag steeds minder aanwezig, waardoor ik een stuk meer rust in mijn hoofd had. Eigenlijk best gênant om te merken hoeveel ik normaalgesproken aan eten denk. De hele dag ben ik aan het plannen wat ik allemaal ga eten, waar ik dat ga doen en of ik dan wel aan mijn macro’s kom. Niet eten gaf mij dus extra rust in mijn kop. Toen ik om 19:00 uur thuiskwam van werk was ik bekaf en viel ik voor de televisie in slaap. Gelukkig maar, want mijn maag knorde inmiddels zo hard dat ik twijfels kreeg of ik het wel vol zou houden.
Kers op de taart: iftar
Na zonsondergang rond 21:00 uur mocht ik weer eten en drinken. Omdat ik voor de volledige ramadan-experience ging, deed ik een oproep op Instagram met de vraag of ik bij iemand mocht aansluiten voor iftar. Een mogelijkheid om ergens aan tafel te kunnen aansluiten laat ik natuurlijk niet liggen!
Iftar is de maaltijd die na zonsondergang wordt gegeten met allerlei verrukkelijke gerechten. Leila, zelf moslima en iemand die al jaren meedoet aan ramadan, nodigde mij direct uit bij haar thuis en bood zelfs aan om een volledige veganistische iftar op tafel te zetten! Na 16 uur niks gegeten of gedronken te hebben, had mijn hoofd veel honger, maar mijn maag weinig ruimte. Het eten was verrukkelijk, maar ik was erg teleurgesteld dat een tweede, of derde keer opscheppen simpelweg niet lukte. Iftar was de kers op de taart van de dag en vooral de gezelligheid en gastvrijheid van Leila en haar zus maakte de avond een feestje.
Doe ik volgend jaar weer mee? Dat durf ik nog niet te zeggen. Ik vond het een bijzondere, - bijna spirituele - ervaring en ben echt verrast door de Marokkaanse gastvrijheid van Leila. Toch had ik de dag na mijn ‘ramadan-dag’ koppijn gekregen en voelde ik direct in de gym dat mijn lichaam niet zo sterk als normaal was. Ik ben dan ook best nieuwsgierig wat een hele maand met mijn gesteldheid zou doen, en heb nu nog meer respect gekregen voor iedereen die de ramadan de volledige maand volhoudt. Chapeau!
