WH’s Mariëlle deed vorig jaar mee aan Mud Masters Haarlemmermeer. Omdat een vriendin van haar een hersenschudding had, nam ze haar kaartje over en werd de knoop om mee te gaan pas twee dagen van te voren doorgehakt. Fantastisch was het! Zo fantastisch zelfs dat ze al een tweede keer heeft meegedaan en ook collega Caroline heeft weten te overtuigen.
Anders doe jij volgende week toch gewoon mee?
"Euh, ja, ik heb dus een hersenschudding en ik dacht: anders doe jij volgende week toch gewoon mee met die Mud Masters?" "Nou... euh... ik weet het niet"... 4 biertjes verder... "TUURLIJK doe ik mee! Lachen!" Weer twee biertjes verder: "nee laat maar, die hersenschudding is dan vást wel over, ik doe gewoon zelf mee…"
De vrijdag voor Mud Masters werd in nuchtere staat de knoop definitief doorgehakt. Vriendin met hersenschudding vond het echt niet verstandig om zelf mee te doen aan het knetterlompe modderfestijn en ik zou haar plek innemen. Ja, ik vond dit léuk. En tegelijkertijd totáál onverstandig. Want was ik niet degene die iedereen altijd betuttelend en ongevraagd adviseert waarom je nooit ongetraind dit soort capriolen moet uithalen? Jawel dames en heren, ik ben die irritante betweter. Zelfs mijn eigen teamgenoten - die toen nog niet mijn teamgenoten waren - had ik moederlijk toegesproken en tips toegeworpen om hier echt wel voor te trainen.
Dusss, de zaterdag vlóóg voorbij, ineens is het zondag en sta ik met m'n klauwen in de klei. Ben ik hier klaar voor? Sowieso niet! Vind ik dit leuk? Dat weet ik eigenlijk ook nog niet meer nu 't puntje bij 't paaltje komt. Een gezamenlijk frietje als bodem voor de race is in ieder geval een goed idee (vind ik) en we maken nog een gewaagde sprong van de BigAirBag voor de extra adrenalinekick om extra lekker van start te gaan. Alsof er nog niet genoeg adrenaline door ons lijf stroomt met ongeveer 35 hindernissen in het vooruitzicht. Goed...
Hell yeah!
Oke jongens, daar gáán we dan! Ik denk dat we inmiddels ongeveer 200 meter verder zijn en de eerste krijgt al last van het eten. Steken! Niet zo heel gek na die vette hap als ontbijt/lunch. Door rustiger te joggen lijken de steken langzaam weg te trekken. De steken zijn zo goed als weg en de eerste hindernis staat voor ons klaar: verse modder, die vers gehouden wordt met sproeiers, met over de modder akelig laag gespannen prikkeldraad. Tijgeren! Op handen en voeten is geen optie. Dit wordt een staaltje buikschuiven. Ik kijk naar mijn schone kleren. Met ogen als schoteltjes kijk ik m'n vrienden aan... nog voordat we onze twijfels kunnen uiten, knijpen onze ogen zich samen en weet ik dat we allemaal hetzelfde denken: HELL YEAH!
Bijna glijdend bewegen we ons door de modder. Mijn oerinstinct maakt overuren. Ik slinger mezelf als een slang onder het prikkeldraad door. Kijk me gáán jongens, kijk me gáán! Alleen wordt de snelheid al veel te snel afgeremd door sloom gedreutel voor me. Kom op, hup hup hup! Ik haal je in (dacht ik natuurlijk, zei ik niet hardop hoor, want de gemiddelde deelnemer was 2m lang en 3m breed, en ik ben gekke Henkie niet). Maar die inhaalmaneuvre wordt meteen geblokkeerd door een voet die met kracht op mijn schouder belandt. Ik zie aan de andere kant ruimte om me er via die route door te wurmen. Bam, knie in m'n zij. Oke, ik moet eraan toegeven: dit spel speel je niet op tijd. Laat het op je afkomen, heb plezier en wacht als dat nodig is. Tranquilo. Even later leer ik dat ik dit soort wachtmomenten juist goed kan gebruiken om mijn rust te pakken.
Niet alle obstakels zijn even extreem. We klauteren een beetje over hoge blokken, glijden wat door de modder en we joggen weer verder op rustig tempo. Als aapjes slingeren we aan een hoge, horizontale ladder, die Monkey Bars wordt genoemd. Oef, ik merk nu dat ik wel heel klein ben. 'En door, en door', hoor ik een Tarzan look-a-like op sergeant-achtige toon tegen me zeggen. 'Sorry man, mijn armen zijn te kort om in één keer de volgende stang te kunnen grijpen.' Per stang moet ik een keertje extra slingeren om met die extra vaart de stang te kunnen pakken. Maar dat is niet erg, want we deden het niet voor de tijd.
Pfoe, ik begin het nu toch wel warm te krijgen. Had ik dan toch mijn winddichte jackie, dat veel gewicht aan water en klei meedraagt, uit moeten laten? Waar verschillende kreten als 'waar ben ik aan begonnen', 'waarom doe ik dit vrijwillig' langs me heen waaien, lijk ik de enige te zijn die snákt naar verkoeling. En die verkoeling komt, want onze route zet zich voort door natuurwater. Een afstand van ongeveer 100 meter lopen we met het water tot aan onze knieën. De eerste 20 meter zijn heerlijk! Maar nu voel ik langzaam de kou steeds dieper doordringen.
Tijdens het bijkomen van de vorige hindernis zien we langzaam een van de meest beruchte hindernissen van deze race boven het parcours uittorenen: de Toetanchamon. Het is een enorme piramidevormige heuvel met een gigantische trap. Deze trap wordt door de organisatie ook wel 'the stairway to hell' genoemd. Jeetje wat een ding. De trappen beginnen een stuk eerder dan op de foto te zien is. Het is echt HUGE! Maar met een lekker loopritme van herhaaldelijk drie snelle stappen achter elkaar, gevolgd door een rustige stap, kom ik die bult eigenlijk best makkelijk op. Alleen voel ik wel ineens steken in mijn knie. Damn it, mijn knieblessure van vorig jaar lijkt weer door te zetten. Logisch ook wel, want ik heb voor deze modderpoel natuurlijk niet mijn nieuwste running schoenen uit de kast getrokken. Nee, op een paar oudjes met minder demping ben ik mijn race van 12 kilometer en 35 hindernissen gestart. Niet zo slim. Ik kan het iedereen aanraden om er tijdens het trainen al rekening mee te houden op welke schoenen je het parcours gaat afleggen. Dit zal ongetwijfeld een hoop schelen.
Opgeven door steken in mijn knie? Hell no! Ik heb inmiddels een soort huppeltje te pakken waarbij die steken worden verlicht. (Oja, ik ben dus ook altijd degene die zegt dat je meteen moet stoppen met rennen als je een blessure voelt opkomen. Maar HALLOHO, dit is Mud Masters en ik voel me een tijger.) Op hele drassige gedeelten wandel ik, en op rechte stukken zet ik mijn huppeltje weer in.
Blijven ademen
Tijdens de hele race, maar zeker met pijntjes, merk ik dat ik goed op mijn ademhaling moet letten. Ik merk dat ik met pijn sneller geneigd ben om een hoge ademhaling in te zetten. Ik probeer de hele race zoveel mogelijk vanuit mijn onderbuik te ademen om zoveel mogelijk zuurstof te kunnen pakken.
Zeker als we aankomen bij Te Flyer, waarbij je van een gigantische glijbaan, 12 meter verder het ijskoude natuurwater in wordt gelanceerd, besef ik me hoe belangrijk ademhaling is. Met een harde klap, vol op mijn behind, kom ik totaal verkeerd in het water terecht (maar dat kan me niet schelen, want ik heb mijn oerinstinct op zak, weet je nog?). De combinatie van de klap en het koude water, zorgt ervoor dat mijn lichaam direct in shock raakt (oja, mijn lichaam was minder nonchalant, even vergeten). Onder water heb ik geen idee wat er allemaal gebeurt en ik probeer ik in volle paniek, zo snel mogelijk vanuit de diepte naar boven te zwemmen. Vluchtig naar adem happend en totaal panisch om me heen kijkend, zie ik een reddingszwemmer met een reddingsboei. Ineens ben ik me er weer totaal van bewust waar ik ben. Maar veel zuurstof krijg ik nog niet binnen. Dat komt omdat ik zo idioot hysterisch adem. 'Diep ademen' denk ik. Wat behoorlijk lastig is als je buik gevoelsmatig wordt dichtgedrukt door de kou en je hele onderlichaam weinig gevoel lijkt te hebben. Ondertussen zwem ik rustig naar de kant en mijn ademhaling komt steeds beter op gang. De laatste meters naar de waterkant houd ik mezelf voor dat ook dit moment weer voorbij gaat. En zodra ik het water uitstap voel ik de aanwezigheid van adrenaline in mijn lichaam gonzen. WOW, what the F gebeurde er nou net? Te gek! Al snel krijg ik het weer warmer en word ik me er van bewust hoeveel mijn lichaam eigenlijk aankan. Fantastisch! Het besef hoe geweldig een menselijk lijf in elkaar steekt, neemt alleen maar toe hoe verder we in de race zijn.
Ondanks dat ik steeds best wat vertraging oploop door de pijn in mijn knie en mijn teamgenoten heb gezegd dat ze gewoon verder kunnen rennen, kom ik ze steeds weer tegen bij de obstakels. Al moet ik daar wel bij vertellen dat ze misschien ook wel een beetje rekening met mijn tempo houden. We zijn echt een team. We slepen elkaar er doorheen. Bij de hindernissen helpen we elkaar en dat is ook nodig, want steeds meer pijntjes doen de kop op, bij iedereen. We can to it! Uiteindelijk stuiteren we met z’n vieren hand in hand de finish over. Nog vol energie en blij als kleuters tikken we wat biertjes weg en genieten we na van wat we net hebben meegemaakt. TE GEK! Dit was echt he-le-maal TE GEK en ik wil absoluut in september nog een keer! Maar dan wél goed voorbereid!"
Tips:
- Train dus wel. Vooral voor het lopen en kracht in je armen kan ik het aanraden om te trainen. Want met die aspecten word je voornamelijk geconfronteerd.
- Draag thermokleding. Onderschat het koude water niet, ook al schijnt de zon.
- Blijf gedurende de hele race in beweging om te voorkomen dat je afkoelt. Al ben je nog zo kapot.
- Draag een dun winddicht jack. Hierdoor neem je extra gewicht mee, en af en toe zul je jezelf haten dat je hem hebt meegenomen, maar hang hem niet aan de wilgen. Je lichaam heeft steeds minder brandstof, dus je zult steeds sneller afkoelen.
- Draag goede sokken.
- Houd er rekening mee dat je waarschijnlijk oude schoenen draagt. Ga absoluut wel voor hardloopschoenen, want het is geen avondvierdaagse van 5 kilometer waar je aan begint.
- Eten of drinken meenemen gaat moeilijk, want vanaf het begin ben je al helemaal doorweekt. Het is ook niet nodig, want om de 4 kilometer kun je drinken en krijg je een stukje banaan, waar je prima op kunt teren. Mocht je nou net echt heel slecht gaan op het gevoel van honger en dorst, dan kun je bijvoorbeeld iets meenemen dat hetzelfde is verpakt als een Breaker. Of dat nou vloeibaar eten is, drinken of een gelletje, je kunt het makkelijk meenemen en het kan tegen water.
- Neem vuilniszakken mee. Daar kun je na afloop al je vieze beblubberde goed in doen. Wees niet zuinig: neem gewoon een hele rol mee, want je kunt er niet genoeg van hebben en je maakt er vrienden mee.
- Spring na de race zo snel mogelijk onder de ijskoude douche (die temperatuur is overigens geen keuze), haal je spullen en kleed je snel om. Die volgorde vond ik het fijnst. Als je eerst je schone spullen haalt, is de kans groot dat ze vies en nat worden tijdens het douchen. En dan krijg je het moeilijker weer warm.
- Neem ook thermokleding mee die je na afloop kunt aantrekken. Je koelt namelijk heel snel af.
- Eet wat. Je zult merken dat je na wat te eten snel weer warm wordt."
Beeld: Mud Masters
