'Mijn mooie blonde haren verliezen; het was keihard.'

"Altijd was ik trots op mijn witblonde lokken, het liefst liet ik het altijd zo lang mogelijk groeien. Dat ik mijn haar kwijt ging raken wist ik vanaf moment 1. Wanneer dit zou gaan gebeuren was een groot raadsel. De ene patiënt verliest dit na zijn eerste chemo de ander heeft nog weken of zelfs maanden voordat het haar begint uit te vallen. Ik viel gelukkig in de laatste categorie en heb nog ruim 4 maanden mijn blonde lokken kunnen koesteren.

Klaar ervoor!

Voor veel mensen is het verlies van hun haar vreselijk. Voor mij was dit ook heel erg maar ik was er na die 4 maanden klaar voor. Dat klinkt misschien vreemd maar je leeft hier naartoe. Je weet dat dit moment gaat komen en als het dan eenmaal geweest is voelt het als een opluchting: ‘zo deze hobbel is in ieder geval genomen!’

4 maanden lang had ik namelijk dagelijks haren in mijn hand, in het doucheputje, door het huis en op mijn kleding. In het begin dacht ik hierdoor dat het heel snel zou opvallen en dat er snel kale plekken zouden ontstaan. Maar mensen bleven maar tegen me zeggen hoe goed mijn haar er nog uit zag en dat ze er überhaupt niets van zagen. Zolang dat het geval was liet ik het zitten, hoe irritant het ook was om overal haar te vinden. Ik denk juist doordat het zo langzaam ging ik het kon accepteren. Ik heb namelijk tijdens het afscheren van de laatste plukken ook geen traan gelaten, het was goed.

Mijn moeder heeft een grote blonde pluk ingelijst. Deze heeft een mooi plekje in huis gekregen.

View full post on Instagram

Doodeng

De eerste keer alleen naar de supermarkt gaan zonder mijn haar vond ik doodeng. Hoe zullen mensen reageren als ze me zien met een muts op?

Toch heb ik die stap vrij snel genomen. Het voelde alsof ik in een fluorescerend roze panterpak met zwaailichten op mijn hoofd boodschappen moest gaan doen. In mijn hoofd zouden mensen een stap opzij doen, achterom kijken, me naroepen en ga zo maar door. Niets bleek gelukkig minder waar, mensen keken niet op of om en daar was ik dan weer erg verbaasd over. Hoe hard ook, maar blijkbaar is het al normaal dat je er bijloopt als een kankerpatiënt. En juist dat stukje vond ik confronterend. Zo keihard is deze ziekte dus.

View full post on Instagram

Meelevend

Wat mijn vriend vooral is bijgebleven uit deze periode: de meelevende blikken naar hém toe. Alsof mensen hem even een schouderklopje wilden geven met de woorden: je doet het goed naast haar. Hij vond dat vreemd, voor hem was ik niet anders.

Een marmot op je hoofd

Gelukkig had ik gelijk in de eerste week na de diagnose al een pruik uit gezocht. Een hele mooie die enorm leek op mijn eigen haar. Toch blijft zo’n haarwerk een ding. Het is niet van jou, het ligt letterlijk op je hoofd. Nooit heb ik me heel prettig gevoeld met dat ding op en het was ook nog begin juni, dus enorm warm. Lang duurde de periode waarin ik met mijn kale hoofd over straat moest niet, ongeveer drie weken nadat we mijn haar hadden afgeschoren werd ik doodziek en kwam ik ongepland in het ziekenhuis te liggen. Het dieptepunt van 2016 zou zijn bereikt, nooit heb ik me zo enorm ziek gevoeld als toen… Wat was er met me aan de hand? Wat maakte me zo doodziek?
Je leest het volgende week!"