Tatjana Almuli is 25 jaar, studente Nederlands, freelance fotograaf en je kan haar kennen van het RTL-4 programma Obese, waarin ze in tien maanden tijd 56 kilo verloor. De komende twee maanden schrijft ze iedere week een column voor Women’s Health over haar zoektocht naar een gezonde, gebalanceerde en gelukkige levensstijl.
Blog #1: Even voorstellen…
Een paar jaar terug in de tijd. Voor mijn deelname aan Obese had ik morbide obesitas; ik was veel te zwaar. Ik voelde me niet thuis in mijn eigen lijf, was extreem onzeker en vond mezelf niets waard. Stiekem had ik een fantasiebeeld gecreëerd; een dunne Tatjana die totaal gelukkig was met zichzelf. Ik geloofde echt dat als ik heel veel zou afvallen, alles vanzelf goed zou komen en ik een gelukkig leven zou leiden.
Toen werd ik uitgekozen om mee te doen aan Obese. En hoewel de kilo’s er vanaf dat moment afvlogen heeft het een hele tijd geduurd voor ik enigszins trots kon zijn op mezelf en mijn lichaam. En het stukje zelfvertrouwen dat uiteindelijk ontstond, hing ik alleen maar op aan het aantal kilo’s dat ik lichter werd. Eigenlijk bleef ik gedurende het programma onbewust vasthouden aan mijn totaal onrealistische fantasiebeeld: als ik écht dun ben dan ga ik mezelf heus wel leuk vinden. Nou een dikke, vette newsflash nu anderhalf jaar na Obese en meer dan 50 kilo lichter: zo werkt het dus niet.
Tijdens mijn Obese-periode ging ik op een gegeven moment te hard: ik raakte overtraind en dit uitte zich in een bijnieruitputting waarbij mijn cortisolgehalte veel te hoog was. Hierdoor viel ik in de laatste maanden van het programma niet meer af en haalde mijn van tevoren gestelde doel (min 65 kilo) niet.
Ook na een periode van verplichte rust viel ik niet meer af; mijn lijf leek me compleet in de steek te laten. Het getal op de weegschaal bleef hetzelfde, hoe hard ik ook ging in de sportschool en hoe braaf ik me ook hield aan mijn voedingsschema’s. Nogal frustrerend en gewoon heel erg klote - Pardon my French. De periode die daarop volgde raakte ik compleet geobsedeerd door mijn lichaam. Ik kon niet meer zien wat ik al wèl bereikt had en zag alleen maar alles dat uitstak, mijn buik die niet strak genoeg was, de putjes in mijn benen.
Ik bleef keihard doortrainen, negeerde de signalen die mijn lichaam gaf en sloeg compleet door: alles stond in het teken van zo dun/ fit/strak mogelijk worden. Ik zei feestjes en verjaardagen af, omdat daar teveel verleidingen waren en ik de sociale druk niet aankon. Ik ging zelfs niet op kraamvisite bij een vriendin en haar pasgeboren baby omdat er dan beschuit met muisjes zouden zijn (en oh Horror, al die suikers, koolhydraten en vet).
Ik was alle gevoel voor balans kwijt, vond het veel te moeilijk om uitzonderingen te maken en was bovendien bang voor een terugval. Dus ik ontzegde mezelf het liefst alles. En wanneer ik bij hoge uitzondering dan wél een taartje at op een verjaardag, of een avond in de lampen hing met de nodige alcohol in m’n bloed moest ik de dagen erna boeten. Dan teerde ik het liefst een paar dagen op groene sappen in plaats van ‘normaal’ voedsel en trainde ik extra hard en lang.
Gelukkig ben ik sinds een paar maanden uit dit diepe, obsessieve dal geklommen. Wat mij hierin erg heeft geholpen is het beoefenen van verschillende vormen van sport. Ik ben groot fan van een heftige krachttraining, en ook van boksen en hardlopen. Maar bij deze vormen van sport gaat het vaak toch om snelle kicks: zo hard mogelijk gáán, door je eigen grenzen heen – dat werk. Kan heerlijk zijn, maar soms merk ik dat ik, en daarbij mijn lijf ook echt behoefte heeft aan meer rust, bewustwording en aandacht.
Ik kies hierom naast mijn intensieve gymsessies ook voor yoga, voor lange wandelingen in het bos en fietstochten langs de Amstel. Perfect: want je bent wel in beweging – en je hersenen maken dus ook die endorfine aan, maar het is allemaal net iets minder belastend. En nog een pluspunt: je lichaam herstelt van eventuele spierpijn of stijfheid bij een goede wandeling of fietstocht. Daarnaast denk ik dat het voor iedereen heel belangrijk is om opzoek te gaan naar wat jou ontspanning geeft en je tot reflectie kan brengen. Voor mij is dat bijvoorbeeld schrijven. Ik heb altijd geschreven, maar door de chaos en drukte in mijn kop kwam het er niet echt meer van het afgelopen jaar.
Als laatste tip: déél je onzekerheden, je schaamte en angst om bijvoorbeeld niet te voldoen aan een perfect plaatje dat je altijd in je hoofd had of op de feed van je Instagram voorbij ziet komen. Ik heb gemerkt dat door al mijn frustraties en obsessieve gedachten te delen, deze al een stuk minder werden en ik ze uiteindelijk beter kon relativeren.
Ik kan nu nog niet zeggen dat ik de ultieme balans heb gevonden maar het begint steeds meer bij elkaar te komen voor mij.
De balans in verschillende trainingen, de groene sapjes die heerlijk kunnen zijn - maar daarnaast soms een taartje eten of een goed glas wijn drinken is ook dikke prima. In mijn hoofd is het niet meer alleen: 'ik moet ten koste van alles nog meer afvallen, strakker worden en ik mag daarom nooit meer gluten, vet, suiker of alcohol tot mij nemen.'
Want man, je mist zoveel fantastische momenten als je jezelf alles ontzegt en zo streng en hard bent voor jezelf. Ik kan nu steeds meer zien en voelen waar het werkelijk omgaat: dat ik gezond ben, ontzettend fit en sterk. En dat, dat uiteindelijk echt wel belangrijker is dan het getal op die weegschaal.
De komende weken schrijft Tatjana blogs voor Women's Health over haar zoektocht naar een gezonde balans. Met onze #FOGO-campagne willen we aantonen dat genieten heel goed samengaat met een healthy lifestyle. Meer weten? Check de videoserie die we over dit onderwerp hebben gemaakt met verschillende bekende influencers, waaronder Tatjana, Jet van Nieuwkerk, Dani (Fitgirls) en Lienke (Deargoodmorning).
