Tatjana Almuli is 25 jaar, studente Nederlands, freelance fotograaf en je kan haar kennen van het RTL-4 programma Obese, waarin ze in tien maanden tijd 56 kilo verloor. Voor Women’s Health schrijft ze iedere week een column over haar zoektocht naar een gezonde, gebalanceerde en gelukkige levensstijl.
Blog #7 - Hoe het echt is om mee te doen aan een tv-programma als ‘Obese’
Nog steeds, nu bijna anderhalf jaar na de uitzending van mijn aflevering, krijg ik de vraag hoe het is om mee te doen aan ‘Obese’. Aangezien deze vraag ook door een aantal lezeressen is gesteld naar aanleiding van mijn eerdere columns: hierbij mijn antwoord.
Zoals ik al schreef in mijn stuk over (extreem) afvallen: ik ben nog altijd heel blij en dankbaar dat ik het Obese-traject aan heb mogen gaan. Juist omdat het zo extreem was heb ik dingen in gang kunnen zetten die daarvoor onmogelijk leken. Ik had echt een duwtje in de goede richting nodig om te gáán en vertrouwen te krijgen in mezelf en in mijn kunnen.
Dreamteam
Ik besef heel goed wat voor luxepositie dit is: de meeste mensen die zo zwaar zijn en willen afvallen, moeten het vaak helemaal op eigen kracht doen. Zonder personal trainer die je iedere dag afbeult, zonder voedingsschema’s die je iedere week worden toegestuurd door een diëtist en zonder een heel fijne psycholoog. Met een beetje geluk hebben anderen één van deze drie ‘begeleiders’ tot hun beschikking, maar bijna nooit allemaal tegelijk plus nog een heel team achter de schermen dat dient als de spreekwoordelijke stok achter de deur.
Ik had al deze middelen wèl en ze hebben ervoor gezorgd dat ik vanaf het begin vol gas vooruit kon. En ja, uiteindelijk heb ook ik het zelf moeten doen, maar het was een heel fijn begin om in de rollercoaster die ‘Obese’ heet meegenomen te worden.
Natuurlijk is het niet alleen maar een zegen om mee te doen aan ‘zo’n’ programma. Van tevoren weet je nooit niet waar je precies aan begint. Uiteindelijk – hoe goed iedereen het ook met je voor heeft - ben je een pion in een veel groter spel. Het gaat om de kijkcijfers, om ‘goede’ televisie maken waar veel mensen naar willen kijken. Soms wordt het één en ander in scène gezet voor een extra dramatisch effect en soms zijn er vijftien takes nodig zijn voor één perfect shot.
Veel mensen vragen mij of er dingen compleet in scène zijn gezet voor mijn aflevering en of ik iets tegen mijn zin in heb moeten doen. Gelukkig is dit in mijn geval niet echt zo.
De enige keer dat ik iets deed waar ik naderhand niet helemaal achter stond, was tijdens de eerste dag filmen. Ik moest vertellen over de eetbuien die ik had en hier moest uiteraard een beeld bij.
Maar zo’n eetbui is eigenlijk helemaal niet op een realistische manier na te bootsen, want wanneer ik zo’n ‘bui’ had at ik alles binnen handbereik in een recordtempo op. Soms waren dat 10 boterhammen met kaas, zes tomaten en een halve fruitmand, omdat ik alleen dat in huis had. En soms fietste ik - als de drang naar eten bleef - naar de supermarkt om daar van alles in te slaan. Voor het filmmoment had de crew een krat vol ‘slecht’ eten meegenomen en moest ik, terwijl ik op mijn dooie gemakje een tijdschrift doorbladerde, chips en roze koeken eten. Nou, niet echt een realistisch beeld van een eetbui. Zo ging het er bij mij in ieder geval nooit aan toe. Dat is eigenlijk het enige moment geweest waar ik niet achterstond. Verder heb ik heel goed mijn grenzen aan kunnen geven voor zover dat kon.
Geen sociaal leven
Een ander moeilijk punt was de hoeveelheid tijd en energie die het programma opslokte. Naast de 3 uur trainen op een dag had ik veel afspraken met de voedingsconsulente en psycholoog. Daarnaast was ik net begonnen aan een universitaire studie en had ik ook nog een bijbaan. Dit was eigenlijk al te veel, en dan waren er ook nog mijn vrienden en familie. Mijn sociale leven lag vooral het eerste half jaar compleet stil.
Best lastig voor een social butterfly - ik zag mijn vrienden nauwelijks en miste voor mijn gevoel heel veel. Maar terugkijkend heb ik tijdens ‘Obese’ een hele waardevolle les geleerd: prioriteiten stellen en echt kiezen voor mezelf. Voor ‘Obese’ plande ik mijn dagen vol koffiedates en zei overal ‘ja’ op, terwijl ik mezelf dan vaak voorbij ging. Op het moment zelf voelde het goed; ik had een rijk sociaal leven met fantastische mensen om mij heen. Maar op de langere termijn voelde ik me vaak ver verwijderd van mezelf.
Vicieuze cirkel
Voor mij was het heel duidelijk dat ik me niet goed voelde in mijn veel te zware lichaam, zowel fysiek als mentaal. Ik wilde veranderen, maar ik was in een soort vicieuze cirkel terecht gekomen van me slecht voelen, daarom (over)eten en me daar dan nóg slechter over voelen. In plaats van het probleem bij de wortels aanpakken zocht ik altijd afleiding, omdat dat ‘makkelijker’ was.
Toen ‘Obese’ zich aandiende kon ik niet meer terug en werd het zorgen voor mezelf prioriteit nummer één. Dit was vooral een langetermijnprioriteit, want tijdens ‘Obese’ was het soms heel moeilijk te zien waar ik het allemaal voor deed. Natuurlijk waren er de kicks als een training goed ging; als ik meer sets squats en deadlifts haalde dan de week ervoor met een zwaardere kettlebell of wanneer ik weer de nodige kilo’s kwijt was. Maar er waren ook de jankbuien als ik weer eens opgebrand thuis zat, wanneer studeren bijvoorbeeld niet ging omdat ik zó kapot was. En wanneer ik letterlijk mijn haar niet kon wassen omdat ik zo’n spierpijn had.
En dan werd ik ook nog eens verliefd terwijl het praktisch totaal onmogelijk was. Tobias (nog altijd m’n boy) en ik begonnen te daten net voor ik te horen kreeg dat ik was uitgekozen voor ‘Obese’. Nou, ik kan je zeggen, dan is meedoen aan ‘zo’n’ programma niet echt chill. Ik wilde het liefst de hele tijd bij hem zijn, maar dat was tijd-technisch niet mogelijk. Ook konden we nooit eens een avondje doorzakken of samen in de lampen hangen (hallo jaar alcoholvrij leven als een topsporter).
En dan de camera’s die overal bovenop zaten. Natuurlijk wilden ze vanuit het programma alles weten en Tobias het liefst zo snel mogelijk op beeld krijgen. Ik heb dat lang afgehouden omdat ik zelf wilde uitvinden wat er precies was tussen ons, voor dat met heel Nederland te delen. Daarbij is Tobias ook niet per se een heel camerageil mannetje, dus dat matchte niet helemaal. Ik had voor ‘Obese’ gekozen, hij niet. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en was ook hierin prioriteiten stellen en grenzen aangeven een goede oefening.
Mooiste momenten
Er wordt vaak gevraagd naar mijn mooiste moment van mijn Obese-periode: dat zijn er twee. Het eerste moment was tijdens de Bootcamp waar we met alle kandidaten, crew en drie personal trainers waren. Het was een week lang afzien in de Ardennen. We zaten met elkaar in één groot huis, wat zorgde voor een heksenketel vol ups & downs, maar ook het nodige keten en lol trappen.
We trainden 3x op een dag, nou ik kan je zeggen: dat is stukgaan 2.0. Mijn benen zaten vol blauwe plekken, de spierpijn was on a whole other level en ik heb iedere dag wel gejankt omdat ik aan mijn max zat. Maar daar, keihard crossend over het Ardense heuvelland op een mountainbike (wat ik eerst doodeng vond) ín de regen, voelde ik me als een kind zo gelukkig en vrij. Overal modder, alles deed pijn, maar het was héérlijk.
En het tweede moment was tijdens mijn finale. Ik was totaal over de top gedressed en gekapt, mijn jurk vond ik prachtig, de rest was niet echt mijn cup of tea. Ik moest zo’n catwalk op wat ik extreem ongemakkelijk vond. Maar toen ik daar alle mensen zag die speciaal voor mij gekomen waren was dat toch ook wel een heel mooi moment. Dat was het moment dat ik echt besefte dat ook zonder alle Obese-heisa ik het niet altijd helemaal alleen hoef te doen.
