Er is een nieuwe trend in de wereld van yoga en die heet: blessure. Of yoga-burnout. En die heeft niets te maken met yoga, en alles met de manier waarop we die in het westen praktiseren.
'Laatst schrok ik wakker van mijn iphone. Het ding lag naast mijn oor en het piepte. Het was kwart over zes. Over vijftien minuten begon mijn yogales. Het was niet druk, als ik over vijf minuten wegging was ik op tijd, meldde het bericht in mijn scherm. Mijn vriend kreunde en draaide zich knorrig om. Waarom moest ik zo belachelijk vroeg uit bed springen? Omdat ik naar yoga moet, zei ik, terwijl ik haastig in mijn zwarte legging schoot – hij lag nog naast mijn bed van de les van gisteravond. Oké?
>> Verschillende soorten yoga en de voordelen ervan
Ik drukte een kus op zijn hoofd en wilde de deur uit vliegen, maar hij knipte het licht aan en ging rechtop in bed zitten. 'Nee', zei hij, 'niet oké. Het is idioot vroeg in de ochtend en je bent doodop, je hebt hartstikke hard gewerkt de laatste tijd en nu dwing je jezelf ook nog elke dag in zo’n yogaklas – waarom ben je zo streng voor jezelf?’ ‘Joh, doe niet zo boos’, zei ik lachend. ‘Jawel’, zei hij, ‘ik maak me zorgen om je.’ Bedremmeld bleef ik staan, met de deurklink in mijn hand. Ik zocht naar een weerwoord, iets om zijn zorgen in de wind te slaan. Maar mijn hoofd was een grote warboel en ineens voelde ik hoe moe mijn lijf was. De spieren in mijn schouder, mijn onderrug, mijn benen. Mijn lijf wilde maar één ding, en dat was terug in dat bed en uitrusten.
Mijn lief had gelijk. Ik was streng voor mezelf. Te streng. Ik legde mezelf van alles op en yoga was een van de eisen op het lijstje. En dan heb ik het niet over een gezellig yin-lesje – nee, dan heb ik het over ashtanga, over mezelf 90 minuten lang in poses duwen waarvan ik de helft haat, omdat mijn lichaam ze eigenlijk niet kan. Ik kan bijvoorbeeld niet goed met mijn hielen op de grond bij de downward dog. Ik blijk al sinds mijn eerste balletles op zesjarige leeftijd een korte achillespees te hebben en daar helpt geen training, zwaar of licht, bij. Mijn schouders staan ook iets naar voren, waardoor ik niet zo goed de borstkas kan openen bij bijvoorbeeld triasana. En los van dit alles is mijn lichaam niet zo soepel en fit als dat van al die mooie yogameisjes op Instagram. Ik zit de hele dag achter een computer, al mijn spieren groeien langzaam krom en stroef en ja, dat voel je als je een backbend doet. Reden te meer om yoga te doen, zou je zeggen.
En dat klopt wellicht. Maar er zijn vele manieren om yoga te beoefenen en niet alle manieren zijn de juiste. Onze westerse benadering van yoga begint hoe langer, hoe meer op een sportregime te lijken – en dat is echt niet de goede manier. Sterker: het kan een schadelijke manier blijken.'
>> Deze vorm van yoga kan depressie verminderen
De drie valkuilen
We hebben allemaal behoefte aan yoga, maar de kans is groot dat we in verschillende valkuilen trappen.
Competitie:
Herken je dat, dat je bij een ingewikkelde pose stiekem naar je buurvrouw kijkt of zij het beter kan dan jij? En dat je je lijf vervolgens in een knoop wringt zonder ook maar iets van weldaad te ervaren? Vraag jij je dan ook weleens af waar in hemelsnaam dit goed voor kan zijn? Nergens voor, luidt het antwoord. Yoga is allereerst bedoeld om te ontspannen. En als jij je grenzen moedwillig negeert omdat je knappe buurmeisje het wel kan, dan ben je slachtoffer van de no pain, no gain-mindset die onze samenleving heeft gekaapt.
Remedie:
Competitie voel je vaak alleen in een omgeving waar anderen ook competitief zijn ingesteld. Let daarom op je yogaleraar. Natuurlijk is het goed om te oefenen en daarbij grenzen te verleggen. Maar het uiteindelijke doel is ontspanning. Zoek een leraar die dat begrijpt en bij wie de sfeer veilig is.
Er zijn drie grootste valkuilen, waarvan we er hierboven een beschreven hebben en in ons magazine beschrijven we ook de andere twee. Daar kun je ook dit hele artikel lezen, want dit was nog maar een tipje van de sluier. Je kunt ook het hele artikel inclusief de drie grootste valkuilen op Blendle lezen.
