Picture this: je bevindt je in een luxe resort. Je hebt net een duik genomen in de outdoor pool en zit nu heerlijk op een ligstoel. De zon schijnt op je gezicht. Een koel briesje waait door je haren. De urine plakt aan je ogen… Hé, wat?! You heard it right. Dat mensen stiekem in het zwembad plassen, wisten we al. Maar dat deze gele vloeistof van je medezwemmers ook voor rode ogen na het zwemmen zorgen, is toch wel even slikken.
En wij maar denken dat chloor de oorzaak is van die rode ogen. ‘Integendeel’, zegt Michael J. Beach, van de AmerikaanseCenter for Disease Control. Volgens Beach is het juist het chemisch stofje wat eruit voortkomt, dat voor de geïrriteerde ogen en een sterke chloorlucht zorgt. Trichlooramine ontstaat echter pas als chloor in aanraking komt met de ‘organische deeltjes in het water.’ Of minder subtiel gezegd: urine, zweet, open wonden en andere stoffen afkomstig uit ons lichaam. En oh ja, dat hoesten na het zwemmen? Jep, komt ook door de samensmelting van chloor en al het ‘lekkers’ uit ons lichaam.
Voordat je woedend een ‘zwemplasser’ bij de kraag vat, ook als er niet wordt geplast, bevat een zwembad vaak ziektekiemen. Dat komt doordat deze bacteriën zich ook óp je lichaam bevinden. Het is daarom aan te raden om niet alleen na het trekken van een baantje, maar ook vooraf de douche in te springen.
Durf jij het zwembad niet meer in na deze, subtiel gezegd: ‘niet zo frisse’ ontdekking? Volgens Beach moeten we ons juist niet laten afschrikken door dit verontrustend feit. ‘We vinden zwemmen een fantastische activiteit. En zo willen we het ook houden’, zegt hij.
Zolang jij fris en schoon het zwembad ingaat (hopende dat andere zwemmers dit ook doen), kan jij prima je baantjes trekken.
