Laura (30) kreeg elektroshocktherapie voor ernstige depressie: ‘Mijn missie is om dit bespreekbaar te maken’

In de rubriek Women's Health 'Openhartig' delen we persoonlijke en bijzondere verhalen. Zo kunnen wij met elkaar andere lezers inspireren, informeren, motiveren en samenbrengen. Deze week spreken we met Laura van der Veen (30).

Hoewel er steeds meer aandacht is voor mentale gezondheid, lijken bepaalde onderwerpen nog steeds moeilijk bespreekbaar te zijn. Dat is precies waar Laura voorgoed vanaf wil. Haar werk als verpleegkundige op de corona-afdeling was het begin van de moeilijkste periode van haar leven. Ze laat klinieken en gesloten afdelingen nu achter zich, en vertelt zowel bij Women’s Health als in het theater haar persoonlijke verhaal.

Voorbereiden op het ergste

‘Na mijn opleiding ging ik aan het werk als verpleegkundige in een academisch ziekenhuis. Ik vond dit fantastisch: het werk paste goed bij me en ik was heel ambitieus. Toen de eerste gevallen van corona binnenkwamen, werd tegen ons gezegd dat we het ergste moesten verwachten. In die tijd heb ik hele nare dingen gezien: mensen met wie het goed leek te gaan, kwamen ineens te overlijden. Ik kon niet meer op mijn onderbuikgevoel vertrouwen en was elke keer bang voor wat ik zou aantreffen in een patiëntenkamer. Ik werd steeds banger, maar ik heb het nog twee jaar lang volgehouden. In 2022 viel ik uit met een ernstige depressie en psychose.’

Een vis in mijn hoofd

‘Eenmaal thuis kwam ik het liefst de hele dag mijn bed niet uit. Daarnaast had ik vier verschillende stemmen in mijn hoofd, twee mannen en twee vrouwen. De mannen vertelden me continu dat ik dood moest, één van de vrouwen zei dat ik niet mocht eten. Eten werd daardoor erg ingewikkeld. De andere vrouw was juist weer heel lief, dat maakte het zo verwarrend.’

‘Ook dacht ik dat er een vis in mijn hoofd zat, die steeds tegen de zijkant zwom. Ik was ervan overtuigd dat hij mijn hersenen opat en ik steeds dommer werd. Ik werd toen al snel opgenomen, en ook in de kliniek zette dit door. Ik herinner me dat een vriendin langs kwam en dat ik haar vertelde dat ik via mijn laptop met dieren kon praten. Drukte ik op de ‘d’, dan zou er een dolfijn aan komen zwemmen.’

Gedwongen opnames

‘Ik ben hierna nog een aantal keer gedwongen opgenomen, dit was niet mijn keuze. De stemmen in mijn hoofd en de somberheid zorgden ervoor dat ik niet meer wilde leven. Dit sprak ik ook uit, de opnames waren dus echt uit bescherming tegen mijzelf. Ik heb ook een aantal keer mijn leven willen beëindigen. In veel gevallen, en ook bij mij, is dat helemaal geen bewuste keuze. Op dat moment lijkt stoppen met leven de enige manier om rust in je hoofd te krijgen.’

‘Ik heb weinig herinneringen meer aan die periode. Tijdens mijn opname heb ik dagboeken bijgehouden, waarin ik achteraf las dat ik in een isoleercel heb gezeten. Daar staat dat ik uitgekleed werd en een prik in mijn bil kreeg, ik kan me daar niets van herinneren. Overigens staan er ook leuke herinneringen in, bijvoorbeeld over verpleegkundigen die heel lief voor me waren.’

Denk je aan zelfdoding? Bel 113 (normale belkosten) of 0800-0113 (gratis). Op de website kun je chatten, een veiligheidsplan downloaden en therapie volgen.

Elektroshocktherapie

‘In deze tijd heb ik veel medicatie geprobeerd, maar niets werkte. De laatste optie was elektroshocktherapie: een heftige behandeling die heel effectief is. Zelf had ik hier geen keuze in, maar mijn ouders twijfelden heel erg. Toen heeft de psychiater heel duidelijk gezegd dat dit de laatste optie was. Mijn ouders hebben daardoor toegezegd.’

‘Twee keer in de week kreeg ik deze behandeling. Ik werd op een ziekenhuisbed in slaap gebracht en via plakkers op mijn hoofd werd er een soort epileptisch insult opgewekt. Tijdens de behandeling merk je daar niets van, maar ik reageerde er wel heftig op. Thuis werd ik heel traag, ik had hulp nodig met het neerzetten van een glas of het lopen naar mijn bed. Ook mijn geheugen werd zwaar aangetast: ik wist van vriendinnen niet meer waar ze woonden en dat ze vegetarisch waren. Gelukkig sloeg het wel aan: mijn psychische klachten werden snel minder.’

De diagnoses

‘Recent kreeg ik de diagnose autisme. Als autist kun je vaak lang op hoog niveau functioneren. Als er dan iets gebeurt waardoor je instort, lijk je ineens veel autistischer. Dit komt doordat je lang op je tenen hebt gelopen en het autisme kon maskeren. Nu lukt dat niet meer: ik heb moeite met harde geluiden en heb veel structuur nodig.’

‘Ik vind het soms nog moeilijk om deze diagnose te accepteren. Hoewel ik sommige dingen herken, bijvoorbeeld het knippen van labeltjes uit mijn kleding, klopt het beeld dat ik van autisme heb niet met mijzelf. Ik begin nu langzaam te leren dat je wel sociaal kunt zijn, van concerten kunt houden en met vriendinnen kunt zijn als je autisme hebt. In mijn hoofd gebeurt er heel veel, ondanks dat dit van buiten niet zo lijkt.’

Laura’s missie

‘Het is mijn missie om mentale gezondheid bespreekbaar te maken. Ik kan er heel makkelijk over praten, dat is voor de mensen om mij heen soms moeilijk. Maar waarom moet ik dit geheim houden? Door het te delen, voelen anderen dat ze erover mogen praten. Destijds was ik heel erg bang dat ik mijn ouders pijn deed door te zeggen hoe het écht ging. Ik heb geleerd dat ze liever de waarheid willen weten, hoe pijnlijk ook.’

‘Ik houd mijn hele leven al van theater en toen ik vorig jaar uit mijn laatste opname kwam, wilde ik dit weer oppakken. Mijn geheugen was alleen zo aangetast door de behandeling, dat ik geen scripts kon onthouden. Daarom besloot ik samen met mijn docent zelf een script te schrijven over mijn persoonlijke verhaal. Ik ben dus in een andere rol gestapt. Hoewel het niet mijn bedoeling was, gaat dit ineens heel hard. Er staan vier voorstellingen ingepland en ik ben een stichting gestart: Stichting Doodgewoon.’

Houd hoop!

‘Tegen anderen wil ik zeggen: houd hoop. Ik dacht altijd dat het niet meer goed kwam en ook mijn behandelaren dachten dat ik binnen een jaar weer opgenomen zou worden. Maar net als bij mij, kan het zomaar gebeuren dat je ineens de juiste behandeling vindt. Blijf daarin geloven.’

Herken jij bepaalde symptomen of maak jij je zorgen over je eigen situatie? Het is altijd verstandig om een (huis)arts in te schakelen. Je staat er niet alleen voor.

Volg je Women's Health al op Facebook en Instagram?