Kristien (45) heeft de huidaandoening vitiligo: ‘Ik heb het nog niet helemaal geaccepteerd’
Openhartig over vitiligo.
In de rubriek Women's Health ´Openhartig´ delen wij persoonlijke en bijzondere verhalen. Zo kunnen wij met elkaar andere lezers inspireren, informeren, motiveren en samenbrengen. Deze keer spreken we Kristien Bakker (45).
Na een periode van veel stress gaf het lichaam van Kristien duidelijke signalen. Naast overgangsklachten en allergieën, ontstonden er plotseling witte vlekken in haar gezicht. Haar huisarts kon daar een naam aan geven: vitiligo, een huidaandoening die, zoals ze het zelf omschrijft, ‘het pigment in je huid opeet’. Het advies? Uit de zon blijven en een laagje concealer aanbrengen. De onwetendheid die ze tegenkomt rondom vitiligo, motiveert haar om haar verhaal kenbaar te maken.
Zoektocht naar geluk
‘Onbewust lag mijn prioriteit altijd bij het geluk van anderen. Hierbij cijferde ik mezelf vaak weg. In de zomer van 2021 bracht ik daar verandering in: ik realiseerde me dat ik helemaal niet wist wat mij daadwerkelijk gelukkig maakt, en besloot dat uit te zoeken. In deze zoektocht naar geluk merkte ik ook dat mijn relatie niet meer voor mij werkte. Onze scheiding was de zwaarste beslissing van mijn leven. Ik brak een plaatje op, waar tegenover de buitenwereld niets verkeerd aan leek te zijn.’
‘Toch wist ik dat het de juiste beslissing was. Ik ging een stressvolle periode in, waarin we voor ‘birdnesting’ kozen. Dit houdt in dat mijn kinderen in het ouderlijk huis bleven wonen, terwijl mijn ex-man en ik afwisselden. De ene week sliep ik bij mijn twee dochters, de andere week in het chalet dat ik de bijnaam ‘de schoenendoos’ gaf. Dit hield twee maanden aan, tot ik in januari van 2022 een eigen huurappartement vond.’
Geïsoleerd van de buitenwereld
‘Hoewel ik dankbaar was dat ik een woning had gevonden, bracht dat nieuwe stress met zich mee. De kosten waren hoog, zó hoog dat ik er een heleboel voor moest inleveren. Ik had bijvoorbeeld geen geld meer voor benzine, waardoor ik vrienden en familie niet kon bezoeken. Dat zorgde ervoor dat ik me heel alleen en geïsoleerd voelde. Daarnaast ging er gevoelsmatig veel steun naar mijn ex-man. Ik vond het moeilijk om aan te geven dat ik die steun ook nodig had. Deels ook omdat ik me schuldig voelde, de scheiding was in eerste instantie mijn beslissing. Daardoor zat ik met mezelf in de knoop.’
‘Mijn plan was vanaf het begin om een eigen woning te kopen. Het huis kwam er vrij snel, mijn bod was geaccepteerd en ik had de huur van mijn appartement opgezegd. Alleen moest mijn ex-man mij uitkopen voor ons gezamenlijke huis, en dit ging niet zonder slag of stoot. Het proces duurde zo lang dat ik dreigde op straat te komen staan.’
Steeds meer fysieke klachten
‘In deze periode kreeg ik langzaam steeds meer fysieke klachten die ik niet herkende. Ik had veel last van overgangsklachten, vlagen van allergie en het syndroom van Raynaud. Daar kwamen ook witte vlekken in mijn gezicht bij, waar mensen in mijn omgeving me op wezen. Ik ging hiermee naar de huisarts, die vertelde dat het vitiligo was, me adviseerde uit de zon te blijven en de vlekken te verbergen met een coverstick.’
‘Ik was teleurgesteld in dit antwoord; de enige optie leek om het te accepteren. Toen ik op een later moment een dermatoloog bezocht voor de allergie, vroeg zij of ik al behandeld werd voor mijn vitiligo. Ik was stomverbaasd; volgens de huisarts was er namelijk niets aan te doen. De dermatoloog vertelde dat de diagnoses voor vitiligo achterblijven, terwijl het juist belangrijk is om de huidaandoening direct aan te pakken. Is het al in een vergevorderd stadium, dan is het veel moeilijker om te behandelen. Met die wijsheid ben ik teruggegaan naar de huisarts voor een doorverwijzing.’
Periode van rust
‘Die doorverwijzing kreeg ik gelukkig direct, dus ik kon aan de slag met lichttherapie. Hoewel het pigment in je huid niet meer terug te halen is, wakkert deze behandeling het pigment in je haarzakjes aan. Dit werkte al snel heel goed voor mij: de kleur in mijn gezicht kwam terug.’
‘Er brak een korte periode van rust aan: mijn huid herstelde langzaam en ik vond veel afleiding in sporten. Ook als ik hondsmoe was, dan ging ik toch. Ik wist dat ik me na het sporten beter zou voelen: ben ik fysiek sterk, dan helpt dat me mentaal.’
De ‘fuck it-lijst’
‘In september 2023 ging het bedrijf waar ik al 21 jaar werkte failliet, dit werd opnieuw een stressvolle periode die mijn vitiligo triggerde. Deze periode voelde als een rouwproces, waarin opnieuw een hechte familie uit elkaar viel. Daarom besloot ik op oudejaarsavond een ‘fuck it-lijst’ te maken met mijn dochters, met dingen waar we gelukkig van zouden worden. Zoals een vakantie naar Rome en een professionele sportfotoshoot die ik inplande voor oktober 2024.’
‘De acht weken vooraf aan de fotoshoot heb ik keihard gewerkt met een schema. Ik ben enorm trots op het resultaat. De foto’s zijn de kroon op mijn werk van de laatste jaren. Ik heb geleerd om stil te staan, te reflecteren en mezelf daar ook credits voor te geven. De foto’s geven me veel kracht, ik zie een sterke vrouw die het maar gewoon geflikt heeft.’
Een onzichtbare strijd
‘Het lastige aan vitiligo is dat het in eerste instantie wat kleine vlekjes zijn, daar kan ik prima mee leven. Mijn dochter zei zelfs: "Waarom wil je hier iets aan doen? Ik vind het iets moois, het maakt jou uniek." Maar als je er niets aan doet, kan het zich veel verder verspreiden. Je bent aan het vechten tegen iets dat in de toekomst kan gaan spelen, iets dat nu nog onzichtbaar is. Dat maakt het ook moeilijk om er met anderen over te praten; zij begrijpen vaak niet waarom het acceptatieproces zo lastig is. Ik heb nog steeds niet kunnen accepteren dat ik vitiligo heb.’
‘Bij iedere controle in het ziekenhuis word ik geconfronteerd met het feit dat de vitiligo nog actief is. Hoewel ik het met het blote oog niet direct zie, hebben ze geavanceerde apparatuur om het zichtbaar te maken. De tranen schieten me elke keer opnieuw in mijn ogen.’
Je bent niet de enige
‘Heb je soortgelijke klachten, blijf hier dan niet te lang mee rondlopen. Zoek een huisarts op, maar laat je niet makkelijk afschepen als er wordt gezegd dat er geen oplossing is. Praat er daarnaast ook over met de mensen om je heen. Dit heeft mij laten inzien dat er veel anderen zijn in mijn situatie, zelfs familieleden en kennissen bleken vitiligo te hebben. Je bent dus absoluut niet de enige, zelfs als het wel zo voelt.’
Herken jij bepaalde symptomen of maak jij je zorgen over je eigen situatie? Het is altijd verstandig om een (huis)arts in te schakelen. Je staat er niet alleen voor.