Vera-Linde (33) over de tumor van haar dochter: ‘Het heeft me permanent veranderd’

In de rubriek Women's Health ´Openhartig´ delen wij persoonlijke en bijzondere verhalen. Zo kunnen wij met elkaar andere lezers inspireren, informeren, motiveren en samenbrengen. Deze keer spreken we Vera-Linde Hiemstra (33).

Toen haar vijfjarige dochtertje een ingewikkeld medisch traject in ging, stortte de wereld van Vera-Linde volledig in. Ze bracht lange uren door in het ziekenhuis en wachtte wekelijks angstvallig op een nieuwe uitslag. Gelukkig kwam er verlossend nieuws, en daarbij een heleboel nieuwe motivatie. De emoties die haar continu omlaag trokken, bleken haar grootste kracht te zijn. Nu wil ze andere vrouwen in eenzelfde situatie motiveren om hun kwetsbaarheid te omarmen.

De schrik van mijn leven

‘In de zomervakantie van 2022 vierden we de vijfde verjaardag van mijn dochter. Gedurende de dag maakte ik foto’s van het feest, die ik op een later moment terugkeek. Het viel me op dat de ogen van mijn dochter niet helemaal symmetrisch waren; haar rechteroog leek wat kleiner. In eerste instantie vroeg ik aan mijn moeder of het haar ook opviel, zij maakte zich niet direct zorgen. Omdat het me niet lekker zat, maakte ik toch een afspraak bij de huisarts. Toen zij van boven naar haar keek, zag ze een bult bij haar oog. Tot dat moment had ik deze volledig over het hoofd gezien.’

‘We werden doorverwezen naar een kinderarts in het ziekenhuis, die een MRI-scan liet maken. Halverwege werd het onderzoek al stopgezet, ze zagen direct dat het niet goed zat. Toen het woord ‘hersentumor’ viel, kreeg ik de schrik van mijn leven. Via een noodnummer van Defensie kon ik mijn man, die op dat moment op oefening in Duitsland was, bereiken. Binnen een kwartier zat hij in de auto terug naar huis.’

Let op! Herken jij bepaalde symptomen of maak jij je zorgen over je eigen situatie? Het is altijd verstandig om een (huis)arts in te schakelen. Je staat er niet alleen voor.

Intens schuldgevoel

‘Ik bereidde me voor op het ergste scenario: dat de tumor een kwaadaardige vorm van kanker was. Daar was ik zó ziek van. Nachtenlang lag ik wakker, ik voelde me intens schuldig. Hoe had ik dit niet eerder gezien? Ik ken mijn dochter toch het beste.’

‘Deze periode heb ik echt ervaren als een dieptepunt. Mijn leven ging op automatische piloot aan me voorbij en mijn emoties stopte ik weg. Tegelijkertijd kwam mijn moederinstinct naar boven. Ik wilde mijn dochter beschermen tot het punt dat ik mezelf helemaal gek maakte: straks kreeg ze een bloeding of zou ze ‘s ochtends niet meer wakker worden. Op dat moment had ik ook geen ruimte om goed voor mezelf te zorgen; eten bestelden we en ik zonderde me volledig af van de buitenwereld. Sporten deed ik wel, maar tot het punt dat ik uitgeput was.’

De medische molen

‘Ondertussen gingen we de medische molen in. Tijdens een traject van vier maanden kwamen we bij drie verschillende ziekenhuizen over de vloer. De weken waren gevuld met onderzoeken en het zenuwslopende wachten op nieuwe uitslagen. In oktober 2022 werden we gebeld dat er een specialist was die haar kon behandelen. Dit zou een complexe operatie zijn waarbij de tumor verwijderd werd, in combinatie met een gedeeltelijke gezichtsreconstructie.’

‘Op de dag van de operatie werden we gebeld dat de tumor niet verwijderd was, maar dat er alleen een biopt was genomen. Omdat de specialist op dat punt nog niet wist of de tumor goed- of kwaadaardig was, was de operatie toch onnodig risicovol. We hebben vervolgens twee weken gewacht op de uitslag die, tot onze enorme opluchting, positief was. De tumor was goedaardig en stabiel, en hoefde niet verwijderd te worden.’

Beweging als uitlaatklep

‘Na het goede nieuws kon ons verwerkingsproces beginnen. Op dat moment was ik absoluut niet gelukkig, maar ik voelde mijn strijdlust terugkomen. We pakten onze dagelijkse routines weer op, maar ik gaf me ook op voor nieuwe uitdagingen: Hyrox, hardlopen en wandelen voor het Kinderfonds. Beweging werd voor mij echt een uitlaatklep. Waar ik me voorheen kapot trainde om niets te hoeven voelen, hielp sport me nu om mijn emoties een plek te geven.’

‘Ik boekte zowel mentaal als fysiek veel progressie. Pijn van het trainen was ten slotte niets in vergelijking met de pijn die ik een aantal maanden eerder had gevoeld. Tijdens een intensieve sportsessie kon ik zomaar in huilen uitbarsten. Hoe harder ik mezelf pushte, hoe meer emoties er boven kwamen: verdriet en frustratie, maar later ook opluchting. Ik deed overigens niet alles alleen: ook therapie hielp me om het trauma van de afgelopen periode te verwerken.’

Permanent veranderd

‘Begrijp me niet verkeerd: de ziekte van mijn dochter heeft me permanent veranderd. Ik ben bijvoorbeeld enorm alert op haar gezondheid, maar het neemt niet meer mijn hele leven over. Ook merk ik dat ik me vaker terugtrek en minder prikkels kan verdragen, maar dat heeft me geleerd om prioriteit te geven aan mezelf. Zorg ik niet voor mezelf, dan kan ik ook geen goede moeder zijn.’

Kwetsbaarheid is kracht

‘Als ik iets heb geleerd, dan is het dat het geen zin heeft om je gevoelens te onderdrukken. Ze komen altijd op een ander moment, vaak als het niet uitkomt, alsnog naar boven. Daarom is het belangrijk dat je een manier vindt om je emoties te voelen én te verwerken. Voor mij is dat sport, maar voor jou kan dat iets heel anders zijn. Zoek uit wat werkt en wees ook niet bang om jezelf hierin een schop onder je kont te geven. Zo zijn de emoties waarvan je denkt dat ze je kwetsbaar maken, ineens je allergrootste kracht.’

Wil jij ook je persoonlijke verhaal (anoniem) met ons delen? Ontdek hier hoe je dat kunt doen

Volg je Women's Health al op Facebook, Instagram en TikTok?

.