Amber (24) had dagelijks paniekaanvallen: 'Bel nu een ambulance, ik ga dood'
Openhartig over de strijd tegen paniekaanvallen.
In de rubriek Women's Health ´Openhartig´ delen wij persoonlijke en bijzondere verhalen. Zo kunnen wij met elkaar andere lezers inspireren, informeren, motiveren en samenbrengen. Deze week spreken we met Amber Scheringa (24).
Bijna twee jaar lang had Amber dagelijks last van paniekaanvallen. Haar wereld werd steeds kleiner toen ze probeerde mogelijke triggers te voorkomen. Het was de moeilijkste tijd van haar leven, maar met de juiste hulp is ze er ook weer uitgekomen. Nu wil ze andere vrouwen helpen die ook last hebben van een paniekstoornis.
Wil jij ook je persoonlijke verhaal (anoniem) met ons delen? Ontdek hier hoe je dat kunt doen.
Paniekaanvallen uit het niets
'De eerste keer toen ik een paniekaanval kreeg wist ik niet wat me overkwam. Het was een doodnormale avond in 2021, ik keek samen met mijn vriend naar live muziek toen ik ineens hartkloppingen kreeg. Uit het niets. Ik begon te zweten en heel wazig te zien, mijn hele lichaam begon te tintelen. Ik rende naar buiten voor frisse lucht, mijn vriend kwam achter me aan. Er zat zoveel stress in mijn lijf dat ik bijna door mijn benen zakte.'
'Die avond duurde het nog een aantal uur voordat ik eindelijk een beetje tot rust kon komen. Maar dat was nog maar het begin. Daarna heb ik bijna twee jaar lang elke dag zo'n paniekaanval gehad, vaak 's nachts.'
Niet serieus genomen
'Ook al weet ik inmiddels dat het paniekaanvallen zijn, als je er middenin zit, dan heb je dat niet door. De stress, de angst, de blinde paniek, het is allemaal écht en het neemt je hoofd en lijf volledig over. Ik heb wel duizend keer aan mijn vriend gevraag om een ambulance te bellen, of de huisartsenpost, omdat ik zeker wist dat ik een hartstilstand zou krijgen, dat ik hier en nu zou overlijden. En wat krijg je dan te horen? Het is maar een paniekaanval, maak je maar geen zorgen. Dat snapte ik nooit. Ik voel dat ik straks een hartaanval krijg, dat ik doodga, en jij vertelt mij dat ik twee paracetamollen moet nemen en een beetje rustig aan moet doen? Daar kon ik heel kwaad om worden. Keer op keer werd mijn paniek weggewuifd, werd ik voor mijn idee niet serieus genomen. Ik voelde me in de steek gelaten door de mensen die me eigenlijk zouden moeten helpen op zo'n eng moment.'
Het leven vermijden
'Zo'n aanval kon me op elk moment van de dag overvallen. Uit angst dat het weer zou gebeuren begon ik steeds meer dingen te vermijden: ik ging niet meer naar vriendinnen, naar sollicitatiegesprekken, het tuincentrum. Alles waar ik veel mensen tegen zou komen of veel prikkels zouden zijn, ging ik vermijden. Stel nou dat ik precies daar een aanval zou krijgen? Nee, dan blijf ik liever thuis. Er is een tijd geweest dat ik bijna niet naar buiten durfde. Mijn wereld werd steeds kleiner.'
'Ik heb altijd van sport gehouden maar op een gegeven moment durfde ik dat ook niet meer. Want dan gaat je hartslag omhoog, wat als dat een trigger is? Of als ik mijn armen train en de volgende dag spierpijn heb in mijn armen - pijn in je arm is toch een teken van een hartaanval? Het klinkt misschien gek om dat nu zo te vertellen maar toen wist ik zeker dat dat zo zou gaan.'
Trauma's verwerken
'Als je er zelf niet inzit, dan heb je geen idee hoe ontzettend zwaar het is om dagelijks met een paniekstoornis te leven. Ik werd er depressief van. Het werd zo erg dat ik op een gegeven moment dacht: als ik voor altijd met deze aanvallen moet leven, dan hoeft het niet meer voor mij. Ik wist niet dat mijn gedachten zo zwaar en donker konden worden, daar schrok ik van.'
'Toen het allemaal te veel werd ging ik naar de dokter voor een volledige check. Mijn hart, mijn longen, mijn hersenen, alles wilde ik laten checken omdat ik zeker wist dat ik dood zou gaan. En toen hoorde ik het weer: Nee, Amber, je hebt gewoon een paniekstoornis. Gelukkig werd ik toen doorgestuurd naar een psycholoog die me wel goed kon helpen.'
'Binnen een week kon ik bij een organisatie terecht die me heel duidelijk kon uitleggen wat er in mijn hoofd en lichaam gebeurde. Dat was al een heel goed en belangrijk begin. Daarna zijn we heel langzaam stap voor stap aan de slag gegaan met de symptomen om het allemaal minder eng te maken. Bijvoorbeeld mijn hartslag, wat gebeurt er nou eigenlijk precies als mijn hartslag omhoog gaat? En waar ben ik dan precies bang voor? Is dat een reële angst? Zo heb ik geleerd om van een afstandje naar de symptomen te kijken, dat helpt om de paniek te voorkomen.'
'Natuurlijk moest ik ook aan de slag met de onderliggende redenen, trauma's, dingen die ik heb meegemaakt in het leven, alles wat ervoor zou kunnen zorgen dat ik die paniekstoornis heb. Maar ook de trauma's van de aanvallen zelf moest ik verwerken en een plekje geven, zoals de reacties van artsen en elke keer horen dat er eigenlijk 'niets aan de hand' is. Daar heb ik uiteindelijk EMDR voor gevolgd.'
Sporten als uitlaatklep
'Ik ben nog steeds in behandeling voor mijn paniekstoornis en de dieperliggende redenen, maar inmiddels gaat het heel goed met mij. Ik heb manieren gevonden om ermee om te gaan. Sporten heeft me daarbij heel goed geholpen om op een andere manier naar mijn lichaam te kijken. Ik heb moeten leren dat ik bijvoorbeeld kilometers achter elkaar kan hardlopen en dat daardoor mijn hartslag omhoog gaat, maar zodra ik ga wandelen, gaat mijn hartslag ook weer netjes omlaag.'
'Zo is sporten inmiddels ook een fijne uitlaatklep voor mij geworden. Als ik 's middags voel dat ik veel aan mijn hoofd heb of wat onrustig ben - tekenen dat ik in de avond misschien een aanval zou krijgen - dan ga ik lekker naar de sportschool of hardlopen om mijn hoofd weer leeg te maken. Dat helpt enorm. Ik moet wel nog een beetje de balans vinden om er niet in door te slaan, maar over het algemeen is sporten een fijne manier voor mij om aanvallen te voorkomen.'
Het is nooit uitzichtloos
'Ik heb zelf ervaren dat er vrij weinig kennis is over paniekaanvallen en dat het daardoor vaak helaas gebagatelliseerd wordt - terwijl het zo ontzettend veel invloed heeft op het hele leven van iemand met een paniekstoornis. Het zou fijn zijn als er meer over gepraat kon worden zodat er ook meer begrip ontstaat.'
'Voor iedereen die er zelf mee moet dealen: geef niet op. Ik weet hoe uitzichtloos het soms kan lijken, hoe ontzettend zwaar het is, maar het is nooit uitzichtloos. Je hebt tijd nodig en goede begeleiding, en daarmee kom je er ook weer uit. Geef het aan bij familie, vrienden, de huisarts. Maak het bespreekbaar en laat je helpen. Je hoeft je nergens voor te schamen.'
Herken jij bepaalde symptomen of maak jij je zorgen over je eigen situatie? Het is altijd verstandig om een (huis)arts in te schakelen. Je staat er niet alleen voor.