Kiki Hendriks (23): Lopen op blades voelt als vrijheid
Openhartig over het leven als para-atleet.
In de rubriek Women's Health 'Openhartig' delen wij persoonlijke en bijzondere verhalen. Zo kunnen wij met elkaar andere lezers inspireren, informeren, motiveren en samenbrengen. Deze week spreken we met Kiki Hendriks.
Kiki Hendriks (23) is een van de snelste vrouwen op blades. Toen ze twee was, liep ze een meningokokkeninfectie op waarna ze beide onderbenen, achter rechterhand en de vingers van haar linkerhand verloor. Ze wilde een normaal leven leiden, tot bleek dat ze veel meer kan dan 'normaal' zijn.
Paralympische Spelen
'Vorig jaar mocht ik last minute naar het WK para-atletiek in Parijs omdat mijn teamgenoot door een blessure uitviel. Tijdens mijn debuut werd ik meteen vierde op de 100 meter, wauw! De komende weken moet ik bij verschillende toernooien laten zien dat er nog meer in zit, pas daarna weet ik of ik terug mag naar Parijs deze zomer. Stiekem droomde ik als kind al van de Paralympische Spelen, maar nu komt die droom steeds dichterbij.'
Foute boel
'Ik ben niet geboren zonder onderbenen. Toen ik twee was, kreeg ik op vakantie flinke koorts. De huisarts wuifde de zorgen van mijn ouders weg. 'Het is maar een griepje hoor, komt wel goed!' Maar de klachten werden alsmaar erger, totdat ik op een gegeven moment nog amper reageerde: het was nu echt foute boel. Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht, waar mijn ouders al snel te horen kregen dat ik een meningokokkeninfectie had. De kans op overleven was minimaal.'
'Omdat ik er zo kritiek aan toe was, werd ik drie weken in coma gehouden om mijn lichaam de kans te geven om te herstellen. In die tijd hebben mijn ouders meerdere keren afscheid van mij genomen. Wonder boven wonder overleefde ik, maar niet zonder kleerscheuren: ik ben mijn linkeronderbeen, rechterhand en de vingers van mijn linkerhand verloren. Heel heftig, maar iedereen was vooral blij dat ik het zou overleven. Ik heb het 'geluk' dat ik nog zo klein was. Zelf heb ik namelijk geen bewuste herinneringen aan die tijd, maar ik denk wel dat het me heeft gevormd. Ik ben toen bijna doodgegaan, daarom wil ik nu alles uit het leven halen.'
Wil jij ook je persoonlijke verhaal (anoniem) met ons delen? Ontdek hier hoe je dat kunt doen.
Lopen met een beenprothese
'Na de revalidatie kreeg ik al snel mijn eerste beenprothese. Dat was wennen, maar ook hier was het een voordeel dat ik nog zo jong was. Ik liet me er in elk geval niet door beperken. Van jongs af aan wilde ik alles zelf doen, dingen zo lang proberen tot ze lukten, altijd doorzetten. Ook wilde ik zo normaal mogelijk zijn. Door de prothese ging alles net een stukje trager, moeizamer, maar toch deed ik overal aan mee, speelde met andere kinderen en wilde erbij horen, net zoals iedereen.'
'Door de ziekte bleef ik last houden van mijn rechterbeen en had ik meerdere operaties nodig. Bij één zo'n operatie in 2015 ging het mis, er werd een zenuw geraakt. We hebben nog geprobeerd om een oplossing te vinden, maar niets werkte. Daarom hebben we in 2018 besloten om ook mijn rechteronderbeen te amputeren. Deze keer maakte ik dus alles bewust mee.'
Hoe voelde het voor Kiki om ook haar andere been te verliezen? Hoe heeft de atletiek haar daarbij geholpen? En hoe heeft ze uiteindelijk haar weg naar de topsport gevonden?
Lees het uitgebreide verhaal van Kiki Hendriks in het nieuwe Women's Health Zomerboek.