Daphne (27) heeft uitgezaaide borstkanker: 'je moet elke dag vieren dat je leeft'
Openhartig over ongeneeslijk ziek zijn.
In de rubriek Women's Health 'Openhartig' delen wij persoonlijke en bijzondere verhalen. Zo kunnen wij met elkaar andere lezers inspireren, informeren, motiveren en samenbrengen. Deze week spreken we met Daphne Hommes.
Daphne (27) ontdekte op haar 23ste een bobbeltje in haar borst. Ze ging naar de dokter, maar die dacht dat het onschuldig was. Een maand later was het bobbeltje groter geworden en was haar tepel ingetrokken. Na verschillende onderzoeken bleek het al snel foute boel. Daphne had niet alleen stadium 3 borstkanker, maar het was ook uitgezaaid in haar lichaam – ondanks dat ze geen klachten had. Ze kunnen met behandelingen de situatie proberen stabiel te houden, maar het is zeker dat ze nooit meer gaat genezen. Aan ons doet Daphne haar verhaal. Ze vertelt over de impact van haar ziekte, een onzekere toekomst en doodgaan. Ook vertelt ze over het waarmaken van haar dromen en waarom je elke dag moet vieren dat je leeft.
Let op! Herken jij bepaalde symptomen of maak jij je zorgen over je eigen situatie? Het is altijd verstandig om een (huis)arts in te schakelen. Je staat er niet alleen voor.
Wil jij ook je persoonlijke verhaal (anoniem) met ons delen? Ontdek hier hoe je dat kunt doen.
Van kwaad tot erger
'In de eerste week was de behandeling nog gericht op genezen, maar al snel bleek dat het zo was uitgezaaid dat ik niet meer beter zou worden. Ik kreeg gelijk zware behandelingen om de kanker onder bedwang te houden waaronder een borstamputatie, chemotherapie, bestraling en anti-hormoontherapie. Tegelijkertijd probeerde ik door te gaan met mijn leven. Ik probeerde te doen alsof het er niet was en positief te denken, maar dit ging na een maand al niet meer. Ik werd doodziek van de behandelingen en mensen keken me gek aan omdat ik mijn wenkbrauwen verloor. Pas toen kwam de realisatie. Is dit vanaf nu mijn leven?'
Eenzaamheid
'Het is heel zeldzaam dat ik op deze leeftijd kanker heb gekregen. Het zit niet in de familie en het is niet erfelijk. Ik ben een uitzondering. Ik voelde me heel eenzaam, omdat je alleen bent en niemand snapt wat je voelt. Ook kreeg ik drie jaar lang anti-hormoontherapie om te zorgen dat de kanker niet meer terugkwam - en daar heb ik veel last van gehad. Ik was mijzelf niet meer en werd depressief. Ik heb twee en een half jaar bij verschillende therapeuten gelopen en antidepressiva genomen, maar op een gegeven moment besloot ik om met de anti-hormoontherapie te stoppen. Dit was een wereld van een verschil. Ik loop hierdoor nu een extra risico, maar een gelukkig kort leven is mij veel meer waard dan een lang leven waarin je niet gelukkig kan zijn.'
Een ander leven
'Het gaat tegenwoordig goed met me. Ik ben volledig arbeidsongeschikt, dus ik spreek momenteel vooral met vrienden af en doe vrijwilligerswerk bij de AYA-foundation. Deze organisatie zet zich in voor goede zorg en ondersteuning voor jongeren met kanker. Ik voel me daardoor niet meer alleen, maar ik word soms door mijn gezondheid nog steeds met mijn neus op de feiten gedrukt. Zo word ik veel sneller moe dan anderen en kan ik me niet goed concentreren. Gelukkig weet ik nu dat dit gevoel weggaat als ik niet meer moe ben - en lijkt mijn concentratie iets uit te breiden.'
Dromen waarmaken
'Ik moet elke drie weken naar het ziekenhuis voor mijn immuuntherapie. Ik voel me daardoor nog steeds een patiënt omdat ik elke maand aan het infuus zit. Aan de andere kant is het ook leuk. De verpleging voelt als vriendinnen omdat ik daar al jaren kom. Het is door de immuuntherapie alleen wel lastig om te plannen, maar mijn droom is nu om tussen de behandelingen door te gaan reizen met een camper. Ik ging vorig jaar voor het eerst in mijn eentje op vakantie naar Frankrijk met een tent. Ik vond dit zo relaxed dat ik dit mijn hele leven wil doen. Het plan is er. Ik moet nu alleen nog sparen.'
Onzekere toekomst
'Het is onduidelijk hoe oud ik kan worden. Als het goed gaat kan ik redelijk oud worden, maar het kan ook opeens heel snel gaan. Ik leef nu van scan tot scan. Mijn pet-scans zijn net verplaatst van eens per half jaar naar een jaar, dus ik kan nu een jaar vooruitkijken. Een scan is erg spannend. Ik krijg van tevoren onbewust stressreacties en pijn in mijn hele lichaam. Na een week hoor ik de uitslag en weet ik of ik weer een jaar vooruit kan.'
Doodgaan
'Ik vind het moeilijk om te geloven dat ik aan deze ziekte doodga, maar ik ben er niet bang voor. Ik zou het wel heel erg vinden als ik de dertig niet meer zou halen. Eerst maakte het me niet uit wat er komt na de dood, maar toen het door de ziekte dichterbij kwam, heb ik voor mijzelf een beeld geschetst van hoe ik denk dat het is als je doodgaat. Ik denk dat je hier blijft en iedereen kunt blijven zien als je dood bent. Die mensen voelen dit misschien niet, maar jijzelf wel. Deze gedachte geeft veel rust.'
Dit wil ik anderen meegeven
'Ik heb geleerd om mijn lichaam aan te voelen en te weten wat dit betekent, maar ook om er naar te luisteren en erop te reageren. Ik wil iedereen dan ook meegeven om goed naar je eigen intuïtie te luisteren als je ergens last van hebt. Vaak is het probleem datgene waar je je het meest voor afsluit. Het heeft me ook geleerd dat je oprecht elke dag moet vieren dat je leeft. Iedere dag is weer 24 uur met mogelijkheden om herinneringen te maken - of om energie te steken in de activiteiten die je positiviteit opleveren.'
Daphne heeft palliatieve zorg, omdat er geen genezing meer mogelijk is. Wil je hier meer over weten? Lees hier alles over actuele informatie over palliatieve zorg bij vrouwen.