Marjolein over Kamp van Koningsbrugge: 'Ik ervaarde geen angst, ik vond alles zo gaaf!'

Marjolein Keijzer (43) was dit jaar eén van de cursisten van Kamp van Koningsbrugge. Hoe heeft deze triatlete, cosmetisch chemicus bij Dr. Jetske Ultee én mama de loodzware beproeving in Zuidwest-Engeland ervaren? Ze vertelt over haar voorbereiding, haar hoogtepunten en haar struggles.

Deelname Kamp van Koningsbrugge

Al vanaf het begin vond Marjolein Kamp van Koningsbrugge enorm gaaf. 'Ik keek naar die afleveringen en het leek me gewoon zo tof om jezelf uit te dagen en de fitste versie van jezelf te worden', vertelt ze. Zodra de aanmelding voor het derde seizoen opende, heeft Marjolein zich opgegeven. 'Helaas kwam ik niet door de selectie, omdat ze bang waren dat ik de fysieke testen niet zou halen. Ik heb ze toen gevraagd of ik me wel opnieuw zou mogen inschrijven voor seizoen vier, en dit mocht. Ik heb me toen volledig gestort op krachttraining, want bij een triatlon - wat ik gewend ben - gaat het in principe vooral om duurvermogen. Ik wilde bewijzen dat ik die fysieke test tweehonderd procent zeker zou halen.' En dit lukte, Marjolein kreeg te horen dat ze een cursist werd van Kamp van Koningsbrugge seizoen vier.

Bijzondere voorbereiding

Marjolein focuste zich ter voorbereiding dus voornamelijk op krachttraining, maar toen ze vijf weken van tevoren hoorde dat ze mee zou doen aan het programma, vulde ze haar training aan met zeer bijzondere oefeningen. 'Ik liet me geblinddoekt droppen in het bos, ging 's nachts navigeren, ik nam een cursus touwklimmen en boksen maar ik ging bijvoorbeeld ook zwemmen met kleren aan in open water. Ik liet mijn man me zelfs onder water trekken, net zolang tot hij weer los liet. Ik wilde me gewoon zo goed mogelijk voorbereiden op wat er eventueel zou kunnen gebeuren tijdens het programma.'

Genietmomentjes

Ondanks de gezonde spanning, voelde Marjolein eigenlijk geen angst tijdens Kamp van Koningsbrugge. 'Ik vond de oefeningen fysiek heel zwaar, maar ik had geen angst. Dat komt natuurlijk ook omdat je van tevoren niet weet wat voor soort oefeningen je gaat doen.' Marjolein genoot juist van ieder moment. 'Ik vond het zo'n fantastisch moment om op basecamp aan te komen. Maar ook onze overnachting aan de kust vond ik geweldig. Ik werd 's nachts wakker omdat ik naar het toilet moest. Toen ik buiten kwam was de omgeving zo ontzettend prachtig, het was net een sprookje. Dan maakte het ook niks meer uit dat ik maar vijftig minuten slaap had gehad.'

Toiletteren

Nu we het over het toilet hebben, hoe ging dat eigenlijk? 'Dat doe je gewoon om het hoekje in een vuilniszak en die vuilniszak gaat daarna gewoon weer in je rugtas. Daar moet je verder niet te veel over nadenken', vertelt Marjolein lachend. 'Ik heb die volle vuilniszak aan het einde aan Ray gegeven, dat vond ik wel een mooi moment!'

Perfectionistisch

Marjolein vertelt dat ze enorm perfectionistisch is en dat ze heel graag overal goed in wil zijn. 'Tijdens aflevering twee komt dit ook even naar voren. In principe is dat niet veranderd. Ik zou nog steeds heel graag iets willen vinden waar ik in uitblink', zegt ze. Naarmate het gesprek vordert, kan Marjolein tóch een paar dingetjes opnoemen waar ze heel trots op is. 'Eigenlijk vond ik mezelf heel goed in het graven, ik was erg tevreden over mijn put. De beasting ging heel goed. Het was wel heel zwaar in de modder, maar door mijn triatlon-conditie herstelde ik snel en voelde ik me na de beasting best oké.' Ook vertelt Marjolein dat ze erg goed lag in de groep, die ze overigens nog elke dag spreekt. 'We zijn ontzettend hecht geworden en we hebben heel veel steun gehad aan elkaar.'

Fysiek uitgeput

Op een gegeven moment krijgen de cursisten een zware krachttraining-opdracht voor de kiezen. Marjolein vertelt dat dit voelde als haar dieptepunt. 'Ik was gewoon fysiek helemaal uitgeput. Ik voelde me een stuk minder sterk dan die beren van mannen om me heen, wat logisch is, maar ik vond het zo moeilijk om niets te kunnen bijdragen. Ik had te veel hulp nodig van mijn medecursisten, ik kon zelfs mijn eigen rugtas niet meer zelf op- en afkrijgen. Ik voegde niets meer toe aan de groep.' Marjolein maakt de beslissing om te stoppen, maar dit is geen beslissing waar ze spijt van heeft. 'Ik wil altijd meer geven en meer doen dan van me wordt gevraagd, maar als dit niet meer lukt, is het gewoon klaar. Het ging niet om mezelf, maar om de groep en ik kon dus niet meer fysiek meekomen. Ik heb de keuze gemaakt voor het team, en daar sta ik honderd procent achter. Ik schaam me er ook niet voor, want ik was de kleinste én de oudste van de groep. Daar was ik dan ook wel weer trots op.'

De lessen

Terugkijkend op het avontuur, benadrukt Marjolein dat je alles kunt bereiken, zolang je er echt hard voor werkt. 'Ik ben het levende bewijs. Ik heb ooit de beslissing gemaakt dat ik mee wilde doen aan Kamp van Koningsbrugge. Daar heb ik echt keihard voor gewerkt en dat is uiteindelijk gelukt.'