Actrice Isa Hoes over diagnose borstkanker: 'Ik ga het leven nu meer aan!'
We spraken Isa over het proces van borstkanker hebben en herstellen, loslaten en nieuwe dingen verwelkomen, licht en donker, rigoureus en fanatiek sporten met DAG ÉÉN en daar flinke kritiek op krijgen, en vooral: ‘leven, leven, leven’.
© Stef Nagel
Schrijver, actrice en zangeres Isa Hoes (56) heeft een pittige tijd achter de rug. Twee jaar geleden ontdekte ze een knobbeltje in haar borst en sindsdien is er veel veranderd.
Op een donderdagmiddag zitten Isa Hoes en ik tegenover elkaar in een typisch Amsterdams café. ‘Normaal gesproken zit ik met mijn gezicht naar de ruimte en mensen toe, ik hou altijd alles in de gaten,’ zegt ze. Er klinkt geroezemoes, de melkopschuimer draait op volle toeren en er klinkt muziek uit de speakers. Kortom, het leven beweegt zich om ons heen. Passend, want leven - en alles wat daarbij hoort - is precies waar we het vandaag overgaan hebben.
Je boek, waarin je je proces van borstkanker beschrijft, heet Over Leven. Wanneer merkte je zelf voor het eerst dat leven zo belangrijk voor je is?
‘Vroeger durfde ik niet echt te leven. Ik zag en voelde van alles, maar echt gáán deed ik niet. Het is een ongoing ding in mijn leven dat ik van alles aanschouw, van alles denk, maar er niet aan deelneem. Maar juist omdat ik er zo bang voor ben, gooi ik mezelf in het diepe en neem ik enorm deel aan het leven. Iemand zei ooit: ‘Je leeft met je voet op de rem.’ Snel daarna had ik het gevoel dat ik ineens open knalde. Daarom woon ik nu ook in de stad. Ik voel dat ik mensen nodig heb. Ik ben heel dubbel: aan de ene kant kan ik een control freak zijn, en aan de andere kant stort ik me zonder nadenken ergens in. Dat doe ik ook omdat ik bang ben dat ik het anders niet doe. Maar daardoor zijn er altijd momenten waarop ik me over die angst heen zet en wél ga. Dan denk ik: ‘Ah, daar ben ik.’’
Je voelde het bobbeltje bij je borst toen je onder de douche stond. In je boek beschrijf je dat onder de douche veel emoties loskomen. Hoe sta je nu onder de douche?
‘Onder water gebeurt er iets, het spoelt dingen van me af. Het huilen onder de douche had denk ik ook te maken met dat ik ineens werd geconfronteerd met iets onverwachts, je eigen sterfelijkheid die je niet ziet aankomen. Daar ben ik me nu veel bewuster van, maar toen was dat de shock en de angst. De ‘Nee, nee, nee, het kan niet!’. Pure paniek. Aan de ene kant had ik de gut feeling dat het goed was, aan de andere kant wist ik niet of ik erop kon vertrouwen. Daarbij zat ik in een heel slechte periode. Ik was al een tijd niet gelukkig. Het mooie van de borstkanker was dat ik besefte: ik moet stoppen met wat niet meer bij me past. Het was echt een wake-up call. Nu huil ik niet meer zoveel onder de douche.’
In je boek ben je heel eerlijk over de band met je kinderen en vrienden. Heeft jouw proces van borstkanker je nog eerlijker gemaakt?
‘Ik ben me bewust geworden van mijn vrienden en hoe belangrijk ze voor me zijn, en dat ik daar tijdvoor moet maken. Dat hollen gaat niet vanzelf over, dat zit in mijn aard en daardoor vergeet ik dingen. Die fout wil ik niet meer maken. Ook op werkgebied zijn er dingen veranderd. Ik trok de stekker uit mijn bedrijf omdat ik besefte dat het niet meer bij me paste. Soms moet je gewoon je verlies nemen, denken: ‘It was good, maar het dient niets meer.’ Klaar, en door.’
Ben jij benieuwd naar de rest van het interview met onze covervrouw Isa Hoes en haar strijd tegen borstkanker, DAG ÉÉN en Over Leven? Het volledige verhaal lees je in ons gloednieuwe nummer dat vanaf nu in de winkels ligt.