Ik deed een truffelceremonie - en dit is mijn ervaring

'Zie het als een cadeautje aan jezelf,' sluit een vriend van mij ons gesprek over zijn ervaringen met truffels af. Psychedelica, drugs met een hallucinerend effect, wekken al langer mijn interesse. Aangewakkerd door het zien van documentaires als How To Change Your Mind en Fantastic Fungi (aanraders trouwens), het luisteren naar podcastafleveringen over microdosing en het lezen van toenemende publicaties van onderzoeken met veelbelovende uitkomsten.

Ik ben ervan overtuigd dat je bij dit soort onderwerpen kunt lezen, kijken en luisteren tot je een ons weegt; om te weten hoe het is en wat het doet kun je het beter uit eerste hand ervaren. Ik besloot een begeleide truffelceremonie te doen, waar mijn nieuwsgierigheid naar het spirituele samenkwam met mijn nuchtere hunker naar wetenschap en verklaring.

In dit artikel zal ik je meenemen in de wereld van truffels door mijn persoonlijke ervaring te delen. Wil je meer weten over de werking van truffels en de voordelen van psychedelische therapie? In dit artikel vertelt lifecoach, regressietherapeut en klinisch psycholoog in spe Bart-Willem je er alles over.

De truffelceremonie: mijn persoonlijke ervaring

Voor we te maken krijgen met een gevalletje miscommunicatie: de truffels waar we het hier over hebben zijn niet de truffels die je over de pasta schaaft of terugvindt in je favoriete mayo. Déze truffels werken, door de aanwezigheid van het stofje psilocybine, psychedelisch. Volgens recent onderzoek kunnen psychedelica de klachten van depressie verminderen en veel mensen zweren bij het gebruik van microdoseringen truffels voor meer focus, creativiteit en een beter humeur.

De beforemath

Goed, na deze theoretische informatie is het tijd voor een kijkje in eigen keuken. Dat begint al met de 'beforemath': geen drugs, alcohol, koffie, orgasmes, vlees, pijnstillers, een gezond dieet, witte kleding en geen make-up. Later begrijp ik waarom. Je hebt je energie hard nodig tijdens de trip en wilt voor de ervaring zo puur mogelijk zijn.

'Aan de ene kant klinkt dat misschien een beetje zweverig, aan de andere kant merken we dat het gewoon werkt. Mensen komen op die manier van hun hoofd, in hun lijf terecht. En dan zijn ze beter in staat om te gaan voelen,' legt Bart-Willem mij uit als ik bij hem aan de keukentafel zit. Ik, enigszins nuchter en sceptisch, merk opluchting voor het benoemen van de zweverigheid, waardoor ik mijn gevoel kan omzetten in begrip voor de redenatie en acceptatie. Tijd om een stukje spiritualiteit bij mezelf te omarmen.

Ik ben zenuwachtig, maar vooral ontzettend benieuwd. Bart-Willem beantwoordt al mijn vragen, neemt de tijd en voelt vertrouwd. We bespreken mijn intakeformulier, mijn intenties en zaken die eventueel naar voren kunnen komen tijdens de trip. Ondertussen nip ik aan mijn kopje rauwe cacao (+1 voor de puurheid) en begin ik met het maken van mijn eigen truffelthee.

Tijd voor thee

We begeven ons van de keukentafel naar de ceremonieruimte, waar me nog een ritueel te wachten staat; een reiniging met salie, trekking van tarotkaarten, het hardop uitspreken van mijn intenties, het slaan op een klankschaal en een korte meditatie. Dan is het theetijd. Ik drink de thee (die overigens best lekker is) en ga onder de verwarmde dekens op het bed liggen dat in de kamer staat. Bart-Willem neemt plaats in een stoel in de kamer, maakt tijdens mijn trip aantekeningen en begeleid me, wanneer nodig, naar de wc. Ik lig heerlijk, sluit mijn ogen. De muziek gaat aan en binnen no-time zie ik de mooiste kleuren, patronen en figuren.

Olifanten, clowns en piraten

Ik merk aan mezelf dat ik in een soort slappe lach terecht kom. Gedachtes als: 'dit is zó ontzettend gaaf' en 'hoe méga raar is het dat mijn hersenen dit bedenken' wisselen elkaar af. Ik ben me bewust van mijn lichaam en mijn gedachtes en probeer betekenissen te koppelen aan de olifanten, clowns, kopjes koffie, handen, piraten en slangen. Na een korte golf van misselijkheid (die ik weet te onderdrukken), maak ik reizen door Afrika en India en dansen de beelden in mijn hoofd op de muziek. Hoelang ik door mijn gedachtes wandel is me een raadsel. Voor mijn gevoel kunnen het dagen zijn, weken. In werkelijkheid lig ik net een halfuur.

Ik neem een korte 'pauze' van mijn trip als ik naar de wc moet, mijn ogen open en me waggelend (met ondersteuning van Bart-Willem) naar de wc begeef. Overal in de ruimte zie ik lijnen en de realiteit is ver te zoeken. Ik wil snel weer terug naar mijn leuke kleuren, patronen en figuren, maar heb het idee dat ik uren op de wc doorbreng. Ik ben in de war door mijn gulp en geïntrigeerd door het doorspoelen van de wc. Als ik het hokje uitkom bied ik mijn excuses aan aan Bart-Willem: 'Sorry, ik was daar echt heel lang'. 'Je was er een minuut,' antwoordt hij lachend. Ik klim weer in het bed, sluit mijn ogen en de trip continues.

Dankbaarheid

Na een tijdje ben ik klaar met alle fictieve figuren, het mag wel wat persoonlijker worden, ik merk dat ik ongeduldig word. Waar blijven die openbaringen? Het lukt me mijn gedachtes een beetje te sturen en ga 'op bezoek' bij verschillende dierbaren. Ik ga langs bij vrienden, exen, crushes, bekenden van vroeger; bij de één langer dan bij de ander. Bij iedereen die ik zie ontstaat er een bepaalde sfeer en ik voel me dankbaar voor alle bijzondere mensen in mijn leven. De dankbaarheid resulteert in tranen, maar ik kan niet plaatsen of ik echt huil, of dat dat alleen zo voelt. Een veeg over mijn ogen bewijst dat ik echt huil. Op dat moment voel ik trouwens de rest van mijn lichaam niet meer, alsof ik alleen een hoofd heb. Een heel surreëel gevoel, maar niet per se beangstigend.

Weerstand voor de donkere kant

Na de warme bliksembezoekjes merk ik weerstand om me om te draaien, ik heb het idee dat ik daar niet heen wil. Bart-Willem vertelde me van tevoren dat je soms juist naar de plekken moet gaan waar je niet heen wilt, omdat daar de pijnpunten zitten. Resoluut draai ik me om. In details zal ik niet treden, a) omdat dat iets te persoonlijk is en b) omdat het niet relevant is. Wat wél relevant is, is dat er, terwijl ik op mijn andere oor lig, gebeurtenissen en gevoelens naar boven komen waar ik zelf nooit op was gekomen. Sterker nog, ik had al heel lang niet aan die gebeurtenissen gedacht, dus ben verbaasd over het naar boven komen ervan. Er komt een soort stortvloed aan emoties los. Ik begin te snikken en emoties als verdriet en woede nemen de overhand. Snikken wordt huilen, hard huilen, oncontroleerbaar huilen. Heel intens, maar omdat het van zo diep lijkt te komen ook heel bevrijdend. Na een tijdje mezelf proberen te kalmeren, wil ik eruit.

Fruit, noten en chocolade

Ik ga rechtop zitten en open mijn ogen. Terwijl ik nog even op adem kom voorziet Bart-Willem me van zakdoekjes en vraagt of ik de behoefte heb iets te delen. Hoewel de hele kamer nog beweegt, Bart-Willems handen af en toe weglopen van zijn lichaam en ik door een bril met rasters de ruimte inkijk, vertel ik wat ik heb meegemaakt. Na een lang en goed gesprek voel ik mezelf ontnuchteren en krijg ik wat fruit, noten en chocolade (een service die zelfs de beste hotels niet hebben).

Met de minuten word ik helderder. Het huilen heeft me goed gedaan, heel goed. Ik voel me zo licht als een veertje, optimistisch en opgelucht. Het voelt alsof dit er 'nog even uit moest'. Met 'dit' bedoel ik hetgene waarvan ik niet eens wist dat het er zat.

Superkrachten

Als we de donkere ruimte verlaten staat me nog een verassing te wachten. Zodra het licht mijn ogen raakt, weet ik niet wat ik zie. De felste kleuren, scherpste pixels en helderste stofjes vullen mijn blikveld. Alsof ik een soort superpowers heb. Ik heb nog nooit zo scherp en duidelijk gezien. Als een klein kind kijk ik opnieuw naar de wereld en word ik overvallen door de indrukwekkende dingen die ik normaal gesproken voor lief neem. Ik krijg van Bart-Willem een soepje en broodjes, maar door mijn nieuwe superkracht ben ik vooral gefascineerd door de pitten en zaden op mijn cracker en het gevoel dat ik de moleculen in de soep kan zien. We praten nog wat na, bespreken de aantekeningen van Bart-Willem en de getrokken tarotkaarten. Als er voldoende tijd is gepasseerd en ik me weer nuchter genoeg voel ga ik op huis aan.

Mijn conclusie

Na de truffelceremonie krijg ik nog een mail van Bart-Willem met nazorg en zit de 'reis' er voor mij op. Weken gevuld met waardevolle gesprekken met mijn dierbaren volgen. De truffelceremonie heeft me ontzettend veel gebracht; inzichten, optimisme, hernieuwde waardering, afsluiting en bovenal een boost aan zelfvertrouwen.

Ik ben me ervan bewust dat mijn ervaring wellicht 'mild' was en dat mensen die te maken hebben met depressie, trauma of verslaving de trip anders, zwaarder, zullen ervaren. De beleving zal voor iedereen anders zijn, omdat het zo persoonlijk is. Maar voor iedereen die het aandurft kennis te maken met zichzelf kan ik niet anders concluderen dan: zie het als een cadeautje aan jezelf.

De informatie in dit artikel komt van Truffelceremonie.com. Women’s Health is niet aansprakelijk voor schade als gevolg van onjuistheden of onvolledigheden of anderszins ontstaan in verband met de aangeboden informatie. De producttest is uitgevoerd door een van onze redacteuren, aan deze persoonlijke review kunnen geen rechten worden ontleend. Voor vragen over het product bekijk dan de website van Truffelceremonie.com.