Kelly Mathot: 'Laat je niet afschrikken door kletterende gewichten'

CrossFit voor mannen? Dacht het niet. Kletterende gewichten, klotsende oksels, doorweekte ontblote bovenlichamen en gesloopte handen. Dat is de wereld waar gymdocent Kelly Mathot (28) aan verslingerd raakte. Bij toeval. Slechts 3 jaar geleden begon ze, en nu traint ze 5 tot 6 keer per week, met als kers op de taart een 12e plek bij The Nationals. Maar hoe is ze hier ooit precies in geraakt? En hoe kijkt Kelly naar 'macho' wereldje?

Kelly: 'Ooit begon ik met Crossbox, een soort afgeleide van CrossFit. Ik vond dat zo leuk, dat ik daarin ben doorgerold. Na wat cursussen, en throwdowns van de club zelf ben ik anderhalf jaar geleden begonnen met wedstrijden. En nu ben ik 12e geëindigd bij the Nationals, waar ik op het hoogste niveau geplaatst werd als 13e.'

Vrouwen met spierballen: Kelly Mathot

Ondanks haar turnachtergrond zag ook Kelly, niet de enige, een drempel toen ze begon met CrossFit. Kelly: 'Bij mij waren het, zoals bij veel vrouwen, vooral de pull-ups waar ik tegenop keek. Optrekken kon ik niet, en dacht eigenlijk dat 't me nooit zou lukken. Maar, als je veel traint kan iedereen pull-ups leren. Je moet gewoon niet meteen denken dat je iets kunt. Na héél veel trainen kan ik nu een Murph voltooien, waar 100 pull-ups in zitten.'

Ook de angst voor kletterende gewichten is een bekend fenomeen. 'Daar had ik eigenlijk niet zoveel last van, maar ik dacht wel dat ik nooit tot die groep zou behoren. Dat is toch anders gelopen, haha. Ik laat wel alleen gewichten vallen als het noodzakelijk is. Smijten met gewichten heeft simpelweg een functie: ik ga geen 70kg boven m'n hoofd netjes terugleggen.'

Iedereen z'n eigen wedstrijd

Het competitieve element van CrossFit kan onderdeel zijn van de drempel om mee te doen. Kelly: 'In CrossFit zit veel competitie, maar je moet het vooral als je eigen wedstrijd zien. Eigenlijk strijd je in lesjes nooit echt tegen elkaar. En iedereen kan op-of afschalen naar z'n eigen niveau, eigen gewicht, eigen tempo. Bij een AMRAP maakt het sowieso niet uit. En er is altijd nog time cap, dus je zal nooit tot in het oneindige bezig zijn. Een treedje lager is voor iedereen mogelijk - het gaat erom dat je je best doet.'

Over je best doen gesproken. CrossFitters lijken een voorliefde voor pijn te hebben. Kelly: 'Jezelf pushen is cruciaal. Als je CrossFit goed wil doen, ga je altijd tot het gaatje. Blauwe plekken, wonden en pijn horen erbij. En dat is slechts de fysiek zichtbare pijn. De spierpijn, die zie je niet.'

Vrouwen in een 'mannenwereld'

Dat vrouwen zich meer en meer in een 'mannenwereld' begeven lijkt (gelukkig) gemeengoed te worden. Maar hoe snel gaat die transitie? 'Toen ik 3 jaar geleden begon met CrossFit was het nog wel meer een mannenwereld, maar alleen al in de afgelopen paar jaar lijkt er een flinke omslag te zijn geweest. Ik denk wel dat het percentage vrouwen op amateurniveau nog wat lager ligt. Als je op een hoger niveau komt zijn de vrouwen net zo serieus als de mannen, maar op wat lagere niveaus zie ik wel dat vrouwen vaak nog niet durven omdat ze 't er heftig uit vinden zien. Vallende gewichten, geschreeuw of oefeningen die onbekend zijn of ze (nog) niet kunnen,' aldus Kelly.

Hoe kunnen we de vrouwen op amateurniveau de CrossFit-wereld inkrijgen? 'Ik denk dat het deels te maken heeft met bekendheid. Mijn ouders zeiden bij m'n eerste wedstrijd 'oh doe je dit?' Als CrossFit bekender wordt, wordt de stap ernaar toe minder groot. Ook is het idee dat je direct alles moet kunnen, en supersterk moet zijn, een grote drempel. Tel daarbij op de kletterende gewichten, en het schrikt vrouwen op amateurniveau af. Terwijl het haantjesgedrag echt wel mee valt, het kletteren van gewicht, shirtloze bovenlichamen en gekreun en gesteund is functioneel.'

En dan nog een onterechte angst: het idee dat je straks niet meer door de deur kan omdat je schouders (en achterwerk) te groot zijn geworden. 'Vrouwen zijn bang dat ze 3 meter breed worden. Mijn moeder heeft ook wel eens gezegd: 'Niet meer trainen hoor, dan word je zo breed.' Maar als je echt breed wil worden, moet je écht veel trainen en eten. Sterker nog, ik ben juist in gewicht afgevallen en ook veel droger sinds ik CrossFit. Ik hoop dat ik bij deze die angst voor vrouwen kan ontnemen, want vrouwelijke workouts zijn een beetje generaliserend. Het slaat nergens op 200 crunches te maken, of alleen met beenelastieken aan de slag te gaan, als je daarnaast niks anders doet.'

De PR's van Kelly
Deadlift: 120kg. Bench: 60kg. Squat: 100kg. Clean: 82kg. Clean & jerk: 75kg. Frontsquat: 85kg. Snatch: 55kg. Murph: 42.35 minuten (zonder vest).

Conclusie: CrossFit is voor iedereen

Kelly: 'Tegen de mensen, man én vrouw, die CrossFit willen proberen: laat je niet afschrikken door moeilijke bewegingen, of het gekletter van gewichten. Het merendeel van de CrossFitters kan geen muscle-up. Mensen kijken alleen naar het hoogste niveau, terwijl lesjes voor elk niveau zijn. Ik zit toevallig op een wat hoger niveau, maar vind het juist tof als mensen komen die nieuw zijn en het willen proberen. Ik ben nog nooit zo fit geweest omdat je jezelf leert uitdagen - en tot de max te gaan. En dat kan iedereen.'