Hoe judoka Tessie Savelkouls ondanks haar blessure tóch op de Spelen stond
Dit is hoe deze strijder het flikte na een blessure met slechts 1% kans op herstel!
Begin 2020 verlaat judoka Tessie Savelkouls tijdens een toernooi per brancard de mat. Knie uit de kom, zenuw doormidden en slagader ingescheurd. Volgens artsen heeft de met goud bekroonde Judo World Masters-kampioen slechts 1 procent kans op volledig herstel. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want dit jaar stond de 29-jarige strijder op de Olympische Spelen in Tokio.
Wij spraken haar voordat ze naar de Spelen ging voor de rubriek 'My Fit Journey' in de nieuwste Women's Health:
My Fit Journey: Tessie Savelkouls
Even een korte schets van het (topsport)leven van Tessie. Tot vier dagen voor een wedstrijd traint ze: een combinatie van kracht-, cardio-, tactiek- en wedstrijdtraining. Daarna voldoet fietsen voor herstel. Ontspannen, wedstrijden kijken, genieten van vriendinnen die judoën, foto's op Instagram zetten waarbij ze lachend haar tong uitsteekt, gelukssokken met klavertjesvier aan en dan: gáán. Tijdens de Judo World Masters in december 2019 wint ze met deze formule goud, maar hoewel de gelukssokken tijdens de Masters hun duit in het zakje doen, laat het geluk Tessie tijdens de Grand Slam in Parijs in de steek.
'Jongens, relax, het is maar mijn been.'
Tegenstander Romane Dicko zet haar been over Tessies knie, waardoor die naar achteren klapt. ‘Ik wist meteen dat mijn knie uit de kom was, omdat ik vaker dingen uit de kom heb gehad, maar ik wist nog niet wat er vanbinnen kapot was. Ik zei dat ze mijn been erin moesten trekken, dat het dan weer goed zou zijn, maar zo makkelijk was het niet. Ik wist dat ik niet meer naar de Spelen kon, maar op dat moment was dat niet belangrijk. Ik weet nog dat ik dacht: jongens, relax, het is maar mijn been. Ik heb geen hersenschade, ben nog wie ik ben. Het is heel heftig, maar ik ben niet dood. Ik weet zeker dat het goedkomt.’
Tessie belandt in een Frans ziekenhuis, waar haar lot in handen ligt van dokters die nauwelijks Engels spreken. ‘Ze zouden mijn knie rechtzetten, maar op de CT-scan zagen ze een scheurtje in mijn slagader, dus dat moesten ze eerst repareren. Toen ik wakker werd dacht ik dat ze mijn knie hadden gemaakt, maar dat zou pas vijf weken later in Nederland gebeuren.’ Na vier dagen mag Tessie, met pinnen in haar been als souvenir, eindelijk naar huis. ‘Ik vind afhankelijk zijn verschrikkelijk, maar ik kon niks, dus moest me eraan overgeven.’
1% kans op herstel
Van de artsen in Nederland krijgt de judoka te horen dat ze slechts 1 procent kans heeft op volledig herstel. De topsportmentaliteit kickt in. ‘1 procent is natuurlijk nagenoeg niks, maar ik moest positief blijven. Stel, er gebeurt een wonder en ik hoor bij die ene procent, dan wil ik ervoor openstaan en die kans pakken. Als ik opgeef, gaat het sowieso niet lukken. Tuurlijk, ik moest ook weleens huilen en was soms chagrijnig, maar ik merkte dat positief blijven hielp, dus dat bleef ik.’
Terug op de mat
Als we haar spreken zit Tessie midden in haar revalidatie, probeert ze haar knie te stabiliseren en het krachtsverschil tussen haar benen zo klein mogelijk te maken. Daarnaast is ze aan het afstuderen als basisschooljuf en keihard aan het trainen voor de Spelen. ‘Ik vind het zelf ook raar, maar ik ben niet bang voor blessures. Ik dacht: als de angst komt, dan komt het en dan zie ik wel hoe ik ermee omga, maar ik heb het gewoon niet. Nog niet.’ Twijfels om met judo te stoppen nemen dus ook niet de overhand. ‘Ik heb geleerd om naar mijn gevoel te luisteren. De keuzes die je daarop baseert kun je jezelf namelijk nooit verwijten. Er lag nooit druk op, maar de risico’s die er zijn wil ik nemen, want ik heb er hard voor gewerkt.’
Verder dan Tokio kijkt Tessie nog niet. ‘Het is nu alle focus op de Spelen. Dat gaat stap voor stap, want ik beweeg anders dan eerst, maar ik voel dat ik er klaar voor ben. Ter voorbereiding ga ik vooral doen waar ik zin in heb en naderhand lekker op vakantie. Daarna kijk ik hoe ik me voel en wat ik nog wil. Of judo daar deel van uitmaakt weet ik nog niet, maar mijn carrière moet anders eindigen dan dit. Nu ik weet dat dat kan, wil ik zelf bepalen wanneer ik stop.’
Helaas geen medaille, wél eeuwig respect
Helaas werd de mentale- en fysieke strijd van Tessie in Tokio niet bekroond met een medaille voor Tessie, maar hoe je het ook wendt of keert: wat ze heeft geleverd is een topprestatie. Nadat ze was uitgeschakeld op de Spelen liet ze aan de NOS weten: 'Het is een gemixt gevoel, maar het voelt toch ook als overwinning. Dat ik hier sta is heel waardevol voor mij. Ik ben superdankbaar voor iedereen die mij heeft geholpen en gesteund het afgelopen jaar.'
Benieuwd naar de My Fit Journey van Tessie Savelkouls? Het volledige artikel vind je in de nieuwste Women's Health.