Martine (36 jaar) ontkracht de mythes rondom zwangerschap en bevalling

Zwanger zijn het mooiste wat er is? Een prachtig cadeau van moeder natuur? Martine steekt een dikke vette middelvinger op naar de roze-wolken-moederclub. Haar zwangerschappen vond ze naar eigen zeggen best kut, de bevalling niet te doen en het moederschap is lang niet altijd feest.

Open deelt ze haar verhaal en laat zij zich van haar meest kwetsbare kant zien. Vanuit haar kraambed heeft zij het boek Preggy geschreven waarin ze vrouwen aanmoedigt open te zijn over hun gevoelens, ook als ze niet op die roze wolk zitten.

Bovendien is ze het platform ‘Mom get a grip’ gestart, speciaal voor ambitieuze jonge moeders. Ze wil vrouwen inspireren om hun ambitie na te jagen, van mantelzorg tot vrijwilligerswerk tot een full-time carrière, zolang je hart er maar een sprongetje van maakt.

Zwanger worden met IUI

Een zwangerschap is niet vanzelfsprekend weet ook Martine. Zij heeft het IUI (intra-uteriene inseminatie) traject doorlopen om zwanger te worden. Bij deze intra-uteriene inseminatie behandeling wordt 'opgewerkt' zaad vlak voor ovulatie hoog in de baarmoeder gebracht. Martine zette hormooninjecties in haar lichaam met het follikel stimulerend hormoon om de eiblaasjes in haar baarmoeder te laten groeien.

Veel vrouwen zitten in dit traject. In Nederland zijn jaarlijks zo’n 30.000 vrouwen die dit ondergaan, maar weinig vrouwen weten dit van elkaar. Het was een zware tijd voor Martine en zij voelde zich heel eenzaam. ‘Als je eenmaal hebt besloten dat je zwanger wil worden krijg je stress en haast. Dan moet het gebeuren en kan je het niet meer loslaten. Het beheerst een groot deel van je leven, maar je weet niet of het gaat lukken. Elke keer weer hoop en teleurstelling.’

Roze wolken moeder club

Martine was al aan het voorsorteren op het IVF traject, maar dit bleek onnodig. Bij de vijfde en laatste IUI poging was het raak. Ze was zwanger, maar die beroemde roze wolk was ver weg. Lachend vertelt Martine: ‘Ik voelde me niet vrouwelijk, maar dik. Ik had heel veel honger, telkens energiedips en veel last van mijn bekken. Als ik in de spiegel keek dacht ik waar slaat het op, maar ik kon me er niet overheen zetten.’

De zwangerschap vond Martine dan ook totaal niet leuk. Veel dingen die haar normaal veel ontspanning gaven, zoals sporten of genieten van een goed glas wijn, konden nu niet meer. Martine runde met veel passie haar twee winkels in kleding en interieur, maar dit werk werd door de pijn in haar bekken steeds lastiger.

In de winkel werd Martine door haar klanten gefeliciteerd en kreeg ze de vraag hoe het met haar ging. Eerlijk vertelde ze dat ze zwanger zijn geen pretje vond, maar ze kreeg altijd dezelfde reactie: ‘Joh je bent prachtig, wat een feest’. Martine zegt verbaasd: ‘Niemand erkende dat het inderdaad soms best pittig was. Reacties als 'ik snap het, soms is het gewoon om te janken', bleven uit. Dit vond ik zo raar. Ik was toch niet de enige?’

Romantiseer de zwangerschap niet

Haar advies is dan ook om de zwangerschap niet te romantiseren. ‘Het kan prima dat je geen gebreken hebt en redelijk door kunt sporten tot het einde, maar als je gewend bent veel te sporten en dit verandert ineens is dat heel heftig,’ waarschuwt ze. ‘Laat het los en ga niet in gevecht met jezelf om alles te blijven doen.’ Martine verzucht met een glimlach: ‘Ik vind het heftig om terug te kijken op de tijd waarmee ik zo heb geworsteld. Achteraf denk ik; had even wat chiller gedaan.’

Het had voor de aanstaande moeder veel verschil gemaakt als vrouwen om haar heen haar gevoelens hadden erkend in plaats van weggewuifd. Ook bij de verloskundige was hier weinig tijd en ruimte voor. ‘Op deze momenten kan veel meer aandacht worden besteed aan andere kanten zoals zwaarmoedigheid en depressiviteit,’ pleit Martine. ‘Ik voelde me een vreemde eend in de bijt, je twijfelt dan steeds meer aan jezelf. Je denkt: ik moet gelukkig zijn, waarom voel ik dit nu niet.’

Na de geboorte van haar oudste zoon stond Martine te trappelen om aan het werk te gaan, maar dit ging niet zonder slag of stoot. ‘Ik wilde carrière maken, een goede moeder zijn, zo snel mogelijk weer strak worden, allemaal tegelijk. Ik was zó streng voor mezelf.’ Martine vertelt lachend: ‘Achteraf dacht ik joh doe even rustig en houd van jezelf en je lijf.’

Van stress naar stiltereis

De tweede zwangerschap was voor Martine en haar man een cadeautje. Waar het de eerste keer heel moeilijk ging, ging het de tweede keer vanzelf. Deze periode ging gepaard met heel veel stress op werk. Met heftige bloedingen werd Martine met spoed opgenomen in het ziekenhuis. ‘Dokters konden niet uitleggen waar het vandaan kwam, maar dit was een duidelijk teken. Mijn lijf zei dat het genoeg was. Ik was zo bang om mijn kindje te verliezen. Ik dacht; wat ben ik aan het doen.’

Zes weken na haar tweede bevalling ging Martine op stiltereis. Ze twijfelde ontzettend om te gaan, maar met de steun van haar man besloot ze het toch te doen. Op deze reis hakte ze de knoop door om de winkels te verkopen en de stress achter zich te laten.

Martine merkte dat het moederschap haar veel zachter had gemaakt. Ze merkte dat ze minder snel haar mening gaf en minder snel oordeelde over de situatie van anderen. Ze raadt andere vrouwen het moederschap (net als de zwangerschap) niet te romantiseren en tijd voor zichzelf te blijven vrijmaken. ‘Hoe lekkerder ik in mijn vel zit en eigen plan trek, hoe chiller ik thuis ben en hoeveel leuker het is. Als ik mijzelf als mens, zowel fysiek als mentaal en spiritueel, blijf ontwikkelen geef ik dat mijn kinderen ook mee.’

Meer weten? Luister naar haar podcast. Onze favoriete aflevering? Die met voormalig Women’s Health Editor-in-Chief Esmee Noelle natuurlijk. Iemand in je omgeving zwanger? Geef dan Martines boek Preggy cadeau, dat is een ware voltreffer!