De helweek van WH's Caroline: dag #5

Dit verslag gaat precies verder waar het vorige geëindigd is: vrijdagochtend 5:00 uur sharp. Gisteren werd ik compleet uit mijn comfortzone gerukt omdat ik een nachtje moest doorhalen. Het is me gelukt om de volledige donderdag wakker te blijven, maar de echte vraag is hoe erg het slaaptekort er vandaag in gaat hakken.

'Rust en herstel' is het onderwerp van de dag, topthema als je 's middags een pittige sportieve clinic gepland hebt staan. Schrijver Bertrand weet een aantal foefjes om effectief te rusten tussen het harde werken door, ik ben benieuwd of ze werken.

Ik begin met het tevoorschijn toveren van het door Bertrand afgekeurde proviand dat ik voor de helse nacht onder het bed had verstopt. Ik ken mezelf te goed: tijdens andere nachten doorwerken gaat mijn snackhand de hele snoepla af, dus ik heb alle ongezonde heerlijkheid maar veilig gesteld.

Ik besluit om toch niet te ontbijten met drop-winegums en Wokkels, maar beleg een cracker met een gekookt eitje en vul een kom met kwark, muesli en een schep rauwe cacao. Raar om te ontbijten na zo'n nacht door bikkelen, maar aangezien ik altijd kan blijven eten, kost het me welgeteld 0,0 moeite om dit voedzame maaltje weg te krijgen.

Bij het terugleggen van de snoep en chips bedenk ik me wat een enorme zooi de voorraadla in de keuken is. Vannacht heb ik me niet aan het opruimen van alle kastjes en lades gewaagd, maar vandaag zijn alle excuses op. De grote schoonmaak gaat los, en die blijkt hard nodig. De sauszakjes die houdbaar waren tot oktober 2011 geef ik een enkeltje prullenbak, net als de uien die door het ontspruiten bijna de keuken uitlopen.

Beter.

Hier probeer ik één van Bertrand's technieken uit om in heel korte tijd toch effectief rust te pakken. De rusttechniek heet officieel 'Freuds sleutelbos' en gaat zo: je moet geconcentreerd gaan zitten met in je hand een sleutelbos - check mijn linkervuist - en dan zó ontspannen raken, dat de sleutelbos uit je hand glipt. Zodra het ijzer van de sleutels op de grond klettert, is je rustmoment voorbij. Nu lijkt het alsof ik inderdaad helemaal ontspannen ben, maar eigenlijk staat de camera op de zelfontspanner en was ik vooral heel druk met het goed in beeld brengen van deze compositie. Die rust en ontspanning komt later wel.

Het is namelijk de hoogste tijd om op de trein te springen richting Amsterdam! Gelukkig mag ik vandaag - in tegenstelling tot gisteren - weer iets meer terug mijn comfortzone in en word ik niet gedwongen om de trein, auto en andere gemotoriseerde voertuigen zo veel mogelijk te ontzien. Fietsen is dus niet meer verplicht. Daar zijn vooral mijn billen heel blij mee die waarschijnlijk nooit vrienden gaan worden met het loeiharde zadel van mijn racefiets.

Ik meld me bij de Vondelgym voor een clinic georganiseerd door Campina. Al mijn moeheid ben ik allang vergeten, want ik heb veel te veel zin in de komende uren. De clinic zal gegeven worden door mijn all time favo sportheld, dus ik baal enigszins dat mijn wallen inmiddels gegroeid zijn tot formaatje luchtkussen.

Ik heb bewust vanmorgen niet gesport, omdat ik wist dat ik aan het begin van de middag al aan de bak moest. Daarnaast is Bertrand vandaag ook wat minder streng wat betreft de sporttijd: je mag het trainen uitstellen tot in de avond. Wat aardig! Voordat de clinic begint krijgen we eerst een lunch die bestaat uit enkel gezonde broodjes en yoghurt met voedzame toppings, dus ik hoef niks te skippen of af te slaan. Ik zorg ervoor dat ik voldoende energie naar binnen heb gewerkt voor de training, want die zal worden gegeven door niemand minder dan..

EPKE! Als turnmeisje heb ik de longen uit mijn lijf gegild toen deze blonde held goud won op de Olympische Spelen, dus het was meer dan te gek om een keer te kunnen sporten met the Flying Dutchman himself onder het mom van Sterker met Campina. Uitgebreider verslag van deze ervaring verschijnt snel op de site! Maak overigens kennis met mijn post-workout hoofd. Perfecte timing voor zo'n boven-je-bed-hang-foto.

De workout bestond uit een pittige CrossFit-training, dus ik ben helemaal gesloopt als ik de gym weer uit kom. Tijdens het teruglopen zie ik alleen maar mensen vrolijk borrelen op terrasjes en in bootjes. Heel Nederland lijkt zich in een VrijMiBo te hebben gestort, dus ik probeer met oogkleppen op door te lopen naar huis. Alle blije mensen in de zon met biertjes voor hun neus die genieten in het zonnetje hoef ik even niet te zien. Thuis probeer ik mijn frustratie weg te spoelen met gemeentepils, het werkt niet.

Wat wel lukt is het in elkaar flansen van een lekker en - no shit! - gezond diner. Het moet een couscoussalade met geroosterde aubergine voorstellen. Ik besluit ook de dieren vandaag rust te gunnen en eet volledig vegetarisch.

Toetjestijd. Ik heb heel, maar dan ook echt héél veel zin in ijs. Na chocolade mijn andere guilty pleasure, bovendien is het veel te lekker weer voor een ijsvrije avond. Om niet een bolletje op te scheppen dat uit elkaar knalt van de suikers, bedenk ik een andere manier om mijn zin in ijs te temperen. Ik vul een bakje met magere kwark en roer er rauwe cacao met rode vruchten door. Dat gaat een uurtje in de vriezer en tadaa! Een soort van chocolade-vruchtenijsje. Het ziet er vast heel ranzig uit, maar smaakte prima.

Oké, it's kicking in. Aan het begin van de avond begin ik echt heel erg moe te worden. Ik ben al bijna 42 uur wakker. Tweeënveertig uur, dat zijn tweeduizendvijhonderdtwintig minuten. Voordat ik kan bedenken hoe krankzinnig lang dat is, lig ik al gestrekt. Ik doe nog een poging om het hoofdstuk van morgen nog een keer door te lezen, maar de man met de hamer geeft me nog voor het aflezen van de eerste alinea een klap die me in de diepste slaap ooit doet belanden. Welterusten!

Het einde is in zicht, nog twee dagen bikkelen! Morgen staat in het teken van de innerlijke dialoog, weet ik in de laatste dagen alles nog uit de helweek te halen?

Volg je Women's Health al op Facebook en Instagram?