De helweek van WH's Caroline: dag #3

'Je bent bijna op de helft', lees ik aan het begin van het hoofdstuk over de woensdag. De helft..?! Ik moet nog tot en met zondagavond en ik heb er pas twee volledige dagen opzitten! Anyway, ik moet de hele week positief blijven, dus ik ga vrolijk mee met Bertrand's optimisme. Vandaag staat in het thema van timemanagement. Nu kan ik net zo goed plannen als eigenhandig een band verwisselen: ik ben er absoluut geen ster in. Gelukkig biedt het boek me veel handreikingen om de queen of timemanagement te worden. Zo krijg ik de opdracht om niet alleen een dagplanning te maken, maar ook een week-, maand- én jaarplanning. Goedemorgen! Bertrand geeft aan dat je moet plannen om je tijd te kunnen plannen, ik snap wel waarom.

En zo ziet Amsterdam eruit om 5.01 uur. Mijn kleurreceptoren zijn nog niet helemaal wakker, net zoals de rest van mijn lichaam. Toch dwing ik mezelf om voor 5.05 uur in de keuken te staan, dat lukt zowaar!

Mijn pré-workout ontbijtje mag dan allesbehalve fotogeniek zijn, het banaantje en beschuit met kipfilet (dat zijn geen schimmels, maar tuinkruiden) laat zich prima smaken.

De zon komt langzaam op en het belooft een stralende ochtend te worden, dus ik hijs mijn benen in een korte broek. Hoe mooi matcht het neon-roze bij de oranje veters? Gelukkig zijn er nog weinig mensen op de been om me uit te lachen. Het is trouwens een helweek-regel dat je er iedere dag verzorgd uit moet zien, dus extra veel aandacht moet besteden aan kleding en make-up. Dat doe ik wel na het hardlopen, want het wordt afgaande op de gevoelstemperatuur sowieso een zweterige ochtend en ik heb geen zin in druipende mascara tot op mijn kin.

Na mijn eerste stappen in het park laat de zon zich pas echt zien. Zo mooi! Ook vandaag zijn er om dit uur amper mensen op de been, dus ik kan in alle rust genieten van de zonsopkomst. Ik knal Reach Up For The Sunrise van Duran Duran in mijn oren en voel me tienduizend keer beter dan toen een half uur geleden mijn terrorwekker ging.

Het wordt mooier en mooier, en dat in het altijd drukke Vondelpark! Wie niet van stillevens met bomen houdt, kan beter nog even door scrollen.

Ik spot een reiger die ook vroeg uit de veren is.

Ik kom op deze route welgeteld één tegenligger tegen, op deze foto ergens te zien in het rood. Je zou bijna denken dat iedereen nog slaapt. Oh, wacht...

Ik ben heel blij dat ik gekozen heb voor het korte broekje, want bij thuiskomst voel ik me net een waterval. Hier veeg ik heel casual het zweet weg dat vanaf mijn voorhoofd m'n ogen in sijpelt. Lees: stroomt. Tijd voor een welverdiende douche!

Brandstof. Met schuimlaagje, zonder suiker. Nog steeds vind ik het eigenlijk te bitter zonder vorm van enige zoetstof, maar ik blijf het proberen.

Het onderwerp van vandaag is dus timemanagement. Ik werk graag met to-do-lijstjes en gelukkig moedigt Bertrand dat alleen maar aan, dus ik begin de dag met het uitbreiden van mijn taken. Eerst schrijf ik alles op wat in me opkomt. Werk en privé staan kriskras door elkaar, daarna breng ik er wat meer structuur in. Ik ben het type dat ook dingen op zo'n lijst schrijft die ik eerder die ochtend al gedaan heb, want dan kan ik ze fijn wegstrepen. Nee, je hoeft me niet te vertellen hoe belachelijk dat eigenlijk is.

Ik manage me volledig volgens de planning naar mijn lunch die ik wederom buiten opeet. Inmiddels heb ik al een ochtend goed kunnen doorwerken, dus ik ben wel toe aan wat frisse lucht en zonneschijn. Op de een of andere manier lijkt iedereen buiten met een puntzak friet rond te lopen, maar toch weet ik me te beheersen en kies ik opnieuw voor een salade. Nog niet wetende dat dit allesbehalve de laatste keer is dat ik vandaag ernstig in de verleiding zal worden gebracht..

Drie uur. Gelukkig is nergens aan te zien dat ik kamp met een gigantische middagdip.

En gelukkig heb ik zeer meelevende collega's die natúúrlijk niet aan de chocolade gaan als ik een week lang moet afzien van alles dat hemels lekker is. Laat staan de karamel met zeezout-variant, mijn absolute favo. 'Wil je ook een stukje?' ... Aan de andere kant hield ik me ook niet in toen Marije niks mocht eten omdat ze een week lang leefde op Joylent. Ga weg, karma.

Als klap op de vuurpijl komt beauty-editor Sylvia de redactie op lopen met een bosje gezellige roosjes, zo lijkt het. Blijken het cake-pops te zijn met vakkundig geboetseerd fondant. Houdt het dan nooit op?

Nee, want om vijf uur hoor ik ineens *plop*. Onder het credo 'waarom ook niet?' trekt hoofdredactrice Annette de witte wijn open. Ik proost gezellig mee met mijn watertje. Ook super lekker en smaakvol, aldus niemand.

Aan het einde van de dag werk ik al mijn frustratie weg tijdens zweetsessie in de sportschool. Ik heb aan veel talenten een gebrek, het maken van een goede #gymselfie valt daar zeker onder. Deze awkward compositie is het resultaat. Maar hé, ik heb mooi wel weer gesport en zit inmiddels dik over het verplichte dagelijkse uur heen.

Gelukkig word ik deze avond niet geveld door helse buikpijn, dus ik neem de tijd om een gezond maaltje in elkaar te draaien. Het wordt een curry met bloemkool, linzen en vis, afgetopt met verse kruiden. In mijn eerste blog schreef ik al over de gewoonte om alles te bestrooien met gezonde groenigheid, dus daar ga ik deze week vrolijk mee verder.

Ik werp nog een korte blik in mijn boek voordat ik de luiken sluit. Ik besluit extra van mijn bed te genieten, aangezien ik die mogelijkheid morgen niet heb. Donderdag wordt zonder enige twijfel de zwaarste dag, want dan moet ik de hele nacht doorwerken. Ik heb nog nooit een nacht doorgehaald zonder dat er alcohol en veel foute muziek in het spel was, dus ik ben heel erg benieuwd...

Volg je Women's Health al op Facebook en Instagram?