Kim (48) laat zien dat je op elke leeftijd fit kunt zijn. Ze heeft vorig jaar gevlogd over afvallen en met succes, want ze is nog altijd tien kilo lichter. Deze half-Surinaamse Haarlemse versterkt als freelance eindredacteur regelmatig het Women's Health-team en werkt zowel voor online als print tijdschriften. In haar vrije tijd loopt ze hard in en om haar hometown of laat ze zich drillen tijdens een rondje CrossFit. Maar ze krijgt ook energie van steeds weer nieuwe dingen leren en op reis gaan met vriendinnen of met haar vriend en twee kinderen. Haar motto? 'Vier elk jaar dat je cadeau krijgt. Hoe vaak ik mensen hoor zeggen: ik ben ál dertig, of veertig... Moet je dat dan blijven zeggen tot je 86ste? Ik las dat futurologen verwachten dat mensen zo ongeveer onsterfelijk zijn in de toekomst, dus dat wordt nog wat. Ik denk altijd: wees blij dat het je gegeven is.'
>> 5 redenen waarom ik trots ben dat ik vandaag tóch ben gaan rennen
'Ik hoor het mijn zus nog zeggen, zestien jaar geleden. Ze belde me, half in paniek, op toen ik een weekendje weg was met mijn nieuwe liefde. We aten, hoe romantisch, net een ontbijtje in ons Antwerpse hemelbed toen mijn mobiel ging: 'Kim, het blijkt dat ik vervroegd in de overgang ben, net als mama destijds. Grote kans dat jij ook niet lang meer vruchtbaar bent. Dus als je kinderen wilt, zou ik me maar haasten.' Ook goedemorgen!
Haast
Rotnieuws was het, waar je niet bepaald op zit te wachten – en al helemaal niet als je net een jaar een leuke vent aan de haak hebt (wilde hij wel kinderen eigenlijk?) en nog helemaal geen rammelende eierstokken hebt. 'Lieverd,' zei ik: 'ik vind 'haast' echt geen goede reden om aan kinderen te beginnen. En ik wil nog reizen, nog heel veel tijd met hem alleen...' Het werd een kort gesprek, dat ik nooit meer vergat. Want daarna begon het peinzen. Ik was wel al 32, wat als ik straks te laat was? Maar ik had nog helemaal geen zin in krijsende koters en korte nachten. En mijn carrière liep als een trein, overwerken was mijn middle name en dat vond ik alleen maar lekker. Kinderen? Laterrrr!
En toen werd ik ziek
Maar kinderen 'nemen' (blijft een stom woord) als je 'eraan toe bent'; die keuze had ik drie jaar later niet meer. Want toen werd ik ziek. Ik had hartritmestoornissen, was om het minste of geringste dóódmoe, ik at normaal, maar vermagerde rap. Het leek wel of er een storm woedde in mijn lichaam. En mijn huisarts, bij wie ik wel drie keer aanklopte, me maar naar huis blijven sturen onder het mom: je bent journalist, dus het zal vast deadline-stress zijn. Terwijl ik wíst dat het niet zo was (leermoment: vertrouw altijd op wat je lijf je vertelt). Gelukkig ging mijn huisarts op vakantie en schrok haar vervangster wél van mijn symptomen. Ze verwees ze me door voor een simpele – maar alles zeggende – bloedtest. De diagnose was duidelijk: ik had de Ziekte van Graves, een auto-immuunziekte. Lang verhaal kort: om die heftige ziekte te bestrijden, moest ik pillen slikken en mocht ik niet aan kinderen beginnen. Ik sputterde nog tegen bij de internist: 'Maar ik wilde net proberen om zwanger te worden!' De man was onverbiddelijk: eerst beter worden.
Makkelijk praten
Aan kinderen mochten we pas weer denken toen ik een jaar of 36, 37 was. En wonder boven wonder lukte het spontaan. Er kwam geen ivf aan te pas, en ik weet ook niet of we daarvoor zouden hebben gekozen als het niet was gelukt. Maar ik heb makkelijk praten. Want anders dan mijn lieve moeder (die, zoals dat toen ging, wel op tijd aan kinderen begon) en oudere zus, was ik niet vervroegd in de overgang. Sterker nog, nadat we dochter Liz kregen toen ik 38 jaar was, werd ik weer moeder, op mijn 42ste. Bejaard zowat, als het gaat om het moederschap. En weer lukte het spontaan. Wat een mazzel hadden we.
>> Hoe vaak moet je seks hebben als je zwanger wilt raken?
Geen geboren moeder
Omdat het bij ons van een leien dakje ging, hoor ik vriendinnen soms zeggen: 'Ik ga het net zo doen als jij!' Want mijn vriend en ik konden nog lekker de carrièretijger uithangen, drie keer afreizen naar Thailand (die massages!) en ontelbaar keer het leven vieren op Ibiza. En daarna deden – en doen – we dat nog vaak dunnetjes over met Liz (inmiddels 10) en Faye (6). Maar al heb ik een betere conditie dan ooit (vroeger rookte ik, nu loop ik wekelijks hard en doe ik regelmatig een CrossFit-circuit) ik ben toch 48. Was ik eerder aan kinderen begonnen als ik dit van tevoren allemaal wist? Nee, ik denk het niet. Ook omdat ik geen geboren moeder ben, die al vanaf haar tiende wist dat ze moeder wilde worden. Kinderen vonden mijn vriend en ik leuk, maar als het niet lukte (we wisten echt wel dat die kans er in zat) was ons leven ook compleet geweest. Daar hebben mijn vriend en ik het van tevoren uitgebreid over gehad.
Het kan niet 'altijd nog'
Maar als je nu al weet dat je leven niet compleet is zonder kroost en je hebt een relatie waarvan je denkt: dit is hem/haar, of misschien wil je wel in je eentje moeder worden... wacht niet zo lang als ik. De feiten liegen er niet om, de kans om na je 35ste zwanger te raken is half zo groot als op je 30ste. En de kans op miskramen en vroeggeboortes neemt ook flink toe. Blijft staan dat je natuurlijk een weloverwogen keuze moet maken, een kind krijgen is niet niets. Maar denk niet dat zwanger raken 'altijd nog wel kan'. Helaas gaan nog te veel vrouwen ervan uit dat IVF een laatste redmiddel is, waarbij de kans heel groot is dat je alsnog zwanger raakt. Een strohalm die ze altijd nog kunnen vastpakken, waardoor het hoe dan ook goed komt. Want de techniek staat voor niets, toch? Ik kan alleen maar zeggen: ga er niet van uit. Want wat als je misgrijpt? Dat had bij mij zomaar gekund.
