Tatjana Almuli is 25 jaar, studente Nederlands, freelance fotograaf en je kan haar kennen van het RTL-4 programma Obese, waarin ze in tien maanden tijd 56 kilo verloor. Voor Women’s Health schrijft ze iedere week een column over haar zoektocht naar een gezonde, gebalanceerde en gelukkige levensstijl.
Blog #5 - 'Uncover yourself baby'
Ik schrijf dit stuk op misschien wel de warmste dag van het jaar: ik lig ín bikini aan het water, heb net gezwommen en geniet met volle teugen van deze prachtige nazomer. Dit ‘‘genieten met volle teugen’’ is nieuw voor me want ik heb eigenlijk zolang ik me kan herinneren een haat-liefdeverhouding met de zomer gehad. Terwijl ik van bijna niets zo geniet als van de zon op m’n kop en ik als kleine zeemeermin uren in de golven van de zee kan dobberen.
Ondanks deze fijnheden die de zomer met zich meebrengt, heb ik dit altijd een heel lastig seizoen gevonden. Ik was me tijdens de zomermaanden namelijk altijd extra bewust van mezelf en mijn lichaam. Nooit van m’n leven dat ik bijvoorbeeld in bikini durfde en zelfs het idee van een zomerjurkje dragen, als het niet anders kon omdat het zó heet was buiten, zorgde vaak voor de nodige paniek. Eigenlijk ging ik sowieso liever niet met blote benen of armen naar buiten. En een (potentieel) bikini- of zelfs een badpakmoment voelde als de hel op aard omdat ik bang was voor reacties of in ieder geval afkeurende blikken van anderen. Oók toen ik eenmaal afgevallen was.
Vorige zomer was ik op Curaçao en daar, waar ik naast mijn familie niemand kende kon ik mezelf voor het eerst een beetje laten gaan. Ik genoot van het eiland, het samenzijn met mijn broer en zus én natuurlijk genoot ik van die hemelse Curaçaose zon. Ik liep in zomerjurkjes die ik thuis nooit zou dragen en een heus mijlpaal: ik kocht voor het eerst een bikini en droeg ‘m tijdens mijn vakantie iedere dag. Maar toen ik thuiskwam, terug in mijn vertrouwde omgeving, waar ik mensen tegen kon komen ging de bikini weer veilig de kast in. Het gevoel van niet voldoen aan een bepaalde standaard overviel me meteen weer, en ik verstopte mezelf weer onder verschillende lagen kleding. ‘Gelukkig’ werd het winter en hoefde ik even niet te dealen met zomerse temperaturen en alle paniek die daar bij kwam kijken.
Deze zomer, juist na de zware maanden waar ik in eerdere blogs over schreef, was ik "naakter" dan ooit. Op een gegeven moment, het was net voorjaar, heb ik mezelf in de spiegel aangekeken en hardop tegen mezelf gezegd: Get over yourself. Al die negatieve gedachten over mijn lijf, het mezelf niet waard vinden, ik moest het echt los gaan laten. Weet je nog dat nummer van India Arie ‘I am not my hair’? Nou, dat gevoel maar dan over mijn lichaam: ‘I am not my body’. Of in ieder geval: ik ben niet alléén maar dit lijf en ik moet eens stoppen met alleen dát van belang te laten zijn. Ik ben die dag meteen de stad ingegaan en heb meerdere jurkjes gekocht die ik eerder nooit zou hebben aangedaan– want te strak en niet verhullend genoeg. Maar ik ben ze gaan dragen, gewoon schijt hebben en gáán.
Het gaat hier natuurlijk weer om die (zelf)acceptatie, het laten zien van mezelf en mijn lijf hoe het is. En dan vooral aan mijzelf. Want ik kan me heel makkelijk verschuilen achter de angst voor nare reacties en blikken van anderen, maar uiteindelijk gaat het er natuurlijk om dat ik het mezelf waard vind. Dat ik het mijn lijf waard vind een bikini te dragen. En waarom zou ik altijd blijven focussen op de putjes in mijn dijbenen, het klein beetje vel onder mijn gespierde armen? Ik kan namelijk ook dingen opnoemen waar ik wèl tevreden mee ben, en soms zelfs trots op kan zijn. Waarom dan altijd die focus op het negatieve?
Van Mayra Louise - freelance journalist, plussize model en mijn grote voorbeeld betreffende zelfacceptatie leerde ik ‘uitzoomen’. Niet alleen naar al je probleemgebieden en onzekerheden kijken in de spiegel – waar ik dus meester in ben, maar kijken naar het totaalplaatje. Naar jezelf kijken als geheel, als mens, een totaal. Dat zorgt letterlijk voor een heel ander beeld. Soms vind ik dat nog moeilijk, maar ik probeer nu iedere dag heel bewust naar mezelf te kijken. Best gek in het begin, maar nu ik dit een tijdje zo doe merk ik echt al verschil in de manier waarop ik naar mezelf kijk.
Eerdere zomers zegde ik tripjes naar het strand of zwemdates af, omdat ik me zo slecht over mezelf voelde dat ik liever alleen thuis bleef. Nou, dat doe ik nu dus niet meer. En weet je? Ik heb deze hele zomer geen één negatieve reactie, of vreemde blikken gekregen. Eerder het tegenovergestelde. En al zou ik die gevreesde reacties wel hebben gehad; dan denk ik dat het me uiteindelijk niet eens zoveel zou hebben gedaan. Want wat is het ergste dat kan gebeuren - een lelijke opmerking? Of iemand die me uitlacht? Daar kom ik dan ook wel weer overheen.
Op sommige dagen ben ik nog steeds heel zelfbewust, kan ik twijfelen over een ‘blote’ outfit en vind ik het nog steeds moeilijk mezelf helemaal te accepteren. Maar dit gaat bij mij blijkbaar stapje voor stapje, met goede én minder goede dagen. En ik denk dat ik dát nu voor het eerst in mijn leven echt heb geaccepteerd, dat dit mijn ‘weg’ is.
